**27.07.2013 – assignment 6: 33 km – totaal 35 km**

Vandaag schrok ik me kapot van de telefoon die om 4.15 in de ochtend rinkelde. O ja! Ik had de telefoon als wekker gezet. Nou dat werkt, want ik was meteen wakker. Het was de bedoeling om rond 5 uur te lopen, dat werd uiteindelijk 5.17 dus helemaal niet gek. Ik zou drie rondjes om de Rottemeren lopen, met 2x een klein extra lusje. Ik was namelijk niet zeker of ik wel de hele training wilde doen, en had op deze manier de kans om tussentijds te stoppen. Ook was het de bedoeling om dichtbij de auto te blijven, zodat ik kon bijtanken qua water. Uiteindelijk liep waf het eerste rondje plus lusje met me mee, samen met S. op de fiets. Na dit eerste rondje heeft S. waf weer naar huis gebracht en wachtte hij me weer op bij het bruggetje na ronde 2. Dat was dus geweldig. Het was gezellig en ik kon op deze manier lekker zonder rugzak lopen en werd vreselijk in de watten gelegd met een watertje, een sponsje en een gelletje. Wat wil een mens nog meer? Nou… om eerlijk te zijn had ik wel iets ander weer gewild. Ik bofte enorm dat de zon niet uitbundig ging schijnen, hoewel het er aanvankelijk in ronde 2 even op leek. Maar het was gewoon mistig, klam en enorm vochtig. Niet echt weer voor mensen met een longprobleempje.

Maar goed… vol goede moed gingen we op pad en ik zette in het donker mijn horloge zoals ik wilde. Althans, dat dacht ik toen en het zou ruim 20 km duren voordat ik er eindelijk achter kwam dat het helemaal niet goed was ingesteld! Niet dat het iets uitmaakte, maar ik vond het wel dom.

Woef was helemaal blij met alle konijntjes die vrolijk op en neer hobbelden en al snel hing haar tong tot op de grond. Ik maande haar om rustiger te doen en bedacht dat het maar goed was dat ze ruim 1 rondje mee zou lopen en niet meer. Maf beest. Ik startte juist erg langzaam merkte ik. Het voelde prima, en aangezien ik in de ochtend nou niet helemaal fruitig en lenig ben, vond ik het wel best. Dit zou een beetje een testrun worden dus ik vond het allemaal prima.

klik voor groot

Het eerste rondje was eigenlijk vrij snel voorbij. Onderweg veel vogels dobberend op het water van de Rottemeren, een aantal boten waar iedereen nog lekker lag te slapen en veel vissers die al in hun tentjes zaten. Verder niets bijzonders onderweg. We deden het lusje, ik nam de Spibelt van S. aan met een gelletje voor ronde 2 en nam een klein flesje water mee in mijn hand. Dat klotste aardig maar het was prima te doen zo. Na 5 km zou er nog een flesje in het gras verstopt liggen dus dat was ook prima. Ik vervolgde mijn weg en S. ging woef weer naar huis brengen. Best ongezellig maar ook wel goed zo even tussendoor. Ik lette op mijn ademhaling en genoot van het lopen, ondanks het nare weer.

Na 20 km stond S. net na het bruggetje te wachten. Heerlijk! Lekker fris water en een spons. Dat laatste was erg lekker hoewel het lastig is, want als je er eenmaal mee begint, dan ga je ermee door en met dit gekke weer voelt het uiteindelijk allemaal nat en klam omdat je nauwelijks echt kunt transpireren met die enorme hoge luchtvochtigheid. Samen liepen we verder op weg naar het derde rondje. Even het lusje, langs de auto’s en weer verder.

Op een gegeven moment stond er 27 km op de teller en toen had ik dus net zoveel gelopen als bij assignment 4 van 2 weken geleden. Dit voelde beter, want ik was nog niet moe. Maar dat zou gauw veranderen want ik kreeg een dipje, er kwam een wesp op me zitten en ik kreeg een soort ‘hongergevoel’. Na wat gerommel kwam ik weer goed op gang gelukkig. Maar het was wel een eind en zeker met dit weer. Toen ik weer bijna bij het bruggetje was, stond er een groepje (oudere) wielrenners. ‘Heuj til je voeten op’ schreeuwde er eentje. Tsja en als je dan een beetje moe bent, dan ben je ineens niet meer ladylike. Ik schreeuwde dus terug ‘na 33 km? Doe het zelf man’. Maakte een gebaar (ahum) en voegde er nog ‘eikel’ aan toe. Aaaaargh niet op reageren sukkeltje. Nou ja, dat was ik maar kwijt zullen we maar zeggen. Verder ging mijn route, over het bruggetje voor het allerlaatste stukje. Hoewel mijn tempo niet inzakte (nee, stommeling, ik zie dus nu bij het terugkijken dat ik een stukje te hard heb gelopen net voor dit punt) werd het wel zwaar. Ik sprak mezelf streng toe, gebruikte de ‘hop’ ‘hop’ truc waarmee ik ook mijn ademhaling (op cadans op 2/6) goed onder controle kan houden en zo rommelde ik verder tot het einde. Ik voelde eigenlijk niets. Ik was niet echt ‘moe’, maar wel warm en klam. Ik snap wel dat die wesp me een lekker hapje vond. Lekker kleverig en een beetje gel aan mijn handen waarschijnlijk (ondanks de spons). Nog even een cooldown tot de auto en toen zat het er weer op voor vandaag.

Conclusie? Ik heb nergens last van gehad. Het ging niet super moeilijk, tot 27 km eigenlijk vrij gemakkelijk, daarna even met een dippie om toch gewoon het weer op te pakken waarbij de allerlaatste 1500 mtr een beetje krabbelend gingen. Maar dat is ook een stukje mentaal iets. Je bent er immers bijna. Geeft niet. Eind goed al goed. Op naar de volgende ronde. Ik denk dat ik voorlopig dus even doorga met dit schema tot eind september. Ik weet niet hoeveel tijd ik nog heb voor de ultra 1 maart qua inschrijving, maar dat laat ik het liefst even afhangen van de komende maanden. Voor mij is die belangrijker dan de marathon eind september en met al een 45 km in de pocket en bekendheid en ervaring op het terrein daar in de UK lijkt het me super gaaf.

Gegevens:

* totaal 34,85 km
* temp 24 – vochtigheidsgraad 95%, erg klam, geen wind
* cadans: met metronoom op 170
* ademhaling: 2/6

juli 140 km – 2013 totaal 1.172 km

**21.07.2013 – assignment 5: 6×800 – totaal 10 km**

Vandaag alweer assignment 5, de eerste reeks van de intervallen van 800 meter die weer gaan oplopen tot 14×800. Ik deed deze reeks al eerder voor de HM van Berlijn. Ik begon toen met 4×800 (in Schotland door de Glen) maar vandaag dus gestart met 6×800.

Ik blijf het apart vinden dat je het lichaam zo kunt sturen, en je krachten zo kunt verdelen dat je steeds goed uitkomt, en ook aan het einde dus voldoende over hebt om deze het snelste af te leggen. Dat is voor mij nog wel een uitdaging, want ik begin vaak te snel. Niet handig en ook niet nodig. Doe je een training van 4×800, dan zijn de laatste 2 ‘zwaar’, doe je een training van 14×800 dan zijn ook de laatste 2 ‘zwaar’. Nu scheelt het wel dat ik de reeks al eens gedaan heb en begin met het idee dat 6×800 natuurlijk een eitje is (in plaats van 14×800). En dat klopt ook. Hoewel het al best warm was met het zonnetje en de blauwe lucht, ging het prima.

Overigens vandaag weer gelopen met de coolcap en dat loopt op deze afstand toch wel prima en koel. Zal binnenkort een review opnemen van de verschillende coolcaps, wristband en de coolband die ik al heb uitgeprobeerd de afgelopen jaren.

Ik ben tevreden.

Gegevens:

* totaal 10 km
* temp 21

juli 97 km – 2013 totaal 1.129 km

**14.07.2013 – assignment 4: 27 km – totaal 28,5 km**

Vandaag staat weer een lange ronde op het programma. Omdat het vrij warm lijkt te worden, besluit ik vroeg te vertrekken. Helaas vaart het voetveertje dan nog niet, maar is S. zo lief om mij af te zetten aan de andere kant van de IJssel bij de aanlegsteiger zodat ik daar kan beginnen. Mijn eigen auto staat op de parkeerplaats waar ik normaal ook vandaan vertrek. Als hij wegrijdt, voel ik me vreemd en is het net alsof ik ‘eruit’ gezet ben. Idioot natuurlijk want ik loop meestal alleen, maar het voelt nu anders. Vol goede moed ga ik op pad. Op mijn Ipod een luisterboek van Baantjer dat zachtjes speelt. De eerste moord is al snel gepleegd en ik luister een beetje en kijk ook om me heen.

Het begin gaat als een zonnetje. Ik loop rustig, en zal uiteindelijk ook het hele traject vlak afleggen. Na ruim 18 km ben ik bij de andere veerdienst die tot mijn verrassing op zondag tegenwoordig pas om 10.45 begint met varen. Dit is tweede vaart pas als ik erop stap! Ik ben verrast want ik wist niet dat ook deze dienst veranderd was. Goed dat ik niet eerder ben gestart want dan had ik een probleem gehad.

Aan de overkant begint een vervelend stuk waar de weg heel schuin afloopt. Het loopt ineens allemaal niet meer zo soepeltjes en ook al hoef ik nog maar een kleine 10 km, het lijkt wel erg ver. Ik start mijn mantra maar weer ‘ik ben fit en ik ben sterk’ en deze keer helpt me dat weer goed op weg in tegenstelling tot een paar weken geleden tijdens de HM afstand waar ik ineens in plaats van een PR een trainingsrondje zou gaan neerzetten. Maar nu laat mijn brein zich wel weer foppen en loop ik na een tijdje wel weer redelijk door.

Ik merk alleen wel dat ik stijf loop. Niet soepel en minder makkelijk dan alle rondjes van vorige week over lastige heuvels en technisch moeilijk terrein. Misschien ligt me dat ook wel beter dan dit rechtlijnige gedrentel. Uiteindelijk zal ik voor de laatste kilometers bewuster wat dingen gaan proberen uit de workshop van vorige week en dat lijkt te helpen. Waneer ben ik toch zo raar gaan lopen? Volgens mij op het moment dat ik langere – langzame – afstanden ben gaan doen!

Maar goed, ik zie wel het tempo ineens omhoog gaan aan het einde en daar voelde het ook wel beter. Maar ik was wel echt moe aan het einde van de rit. Overigens was dat na een lekker bad weer helemaal verdwenen en heb ik ook alweer met de hond gewandeld. Er lijkt dus in die zin niet ‘aan de hand’. Maar ik twijfel of ik op dit moment wel door moet gaan met dit schema voor de M. Er is teveel gebeurd de laatste weken, te weinig slaap en ik moet de komende weken ook veel zitten om een klus af te maken. Al met al lijkt me dat dus een te grote belasting voor het lichaam en onverstandig. Tijdens de volgende lange training over 3 weken ga ik kijken hoe het dan voelt en hoe het op dat moment is qua werkzaamheden en dan beslis ik. Eventueel breek ik de training ook gewoon af rond 18 km, voldoende voor de HM eind september. Daar ben ik immers al voor ingeschreven en die M was maar een idee omdat Edinburgh niet door is gegaan. Misschien komt het niet goed uit op dit moment, dan beslis ik dat liever nu, en training ik beter anders voor een ‘goede’ HM tegen die tijd. Daarna kan ik het wel weer oppakken als alles verder hier in rustiger vaarwater is gekomen en ik ook meer kan uitrusten.

We zullen zien. Voorlopig is deze training gedaan. Op naar de volgende run.

Gegevens:

* totaal 28,5 km
* temp 21
* HF gem 148

juli 71 km – 2013 totaal 1.102 km

**07.07.2013 – workshop chi running**

Vandaag een workshop chi-running gedaan. Ik heb alle boeken van Denny Dryer al gelezen in 2011 en de metronoom kocht ik ook al in 2011. Overigens volgde ik toen ook een workshop Pose techniek en volgde ik in 2012 een clinic Chi Running. Al met al dus allemaal niets ‘nieuws’ maar wel weer een mooie mogelijkheid om eens iemand kritisch naar mijn loophouding te laten kijken. De uitgangspunten van chi running zijn niet erg moeilijk en de belangrijkste zijn ‘lopen als een naald in een wattenbol’, hellen vanuit de enkels (niet geknikt in de heup dus), hoge pasfrequentie, goed armzwaai. Kort en krachtig: eigenlijk lopen als een soort ‘wiel’. In principe maakt het me helemaal niet uit welke gedachten er aan een stroming ten grondslag liggen. Biomechanisch zijn enkele dingen goed te verklaren en zullen ze zeker zorgen voor een goede loophouding: kort grondcontact (dus hoge cadans), niet voor het lichaam landen maar onder het lichaam (anders rem je af en krijg je ook een grotere belasting op knie gewrichten en scheenbenen) en het lichaam niet boven of achter de heup houden. Het risico met het ‘hellen’ principe is dat je toch een knik gaat maken vanuit de heup waardoor je een groter probleem krijgt.

Ik maakte al kleine passen zonder actieve enkel. Dat was wel goed te zien op de video. Mijn voet hing met de tenen rustig naar beneden bij de ‘achterzwaai’ en ik trek mijn tenen niet op. Ik loop een beetje met een vlakke voet en heb achter geen grote zwaai. Momenteel heb ik – zoals ik al verwachtte – soms een beetje rare ‘knik’ vanuit het bekken. Ik denk dat dit allemaal gekomen is toen ik vanwege mijn rug advies kreeg over mijn bekken. Ik heb dat nooit helemaal begrepen en heb dus eigenlijk iets totaal verkeerds ‘aangeleerd’. En dat is nu precies wat ik eigenlijk alleen maar wilde weten. Daarvoor heb ik dus even finetuning gekregen. Of ik nu daadwerkelijk met de armzwaai volgens de chi running of de beenzwaai volgens chi running ga lopen, weet ik echt niet. Ik loop ook een beetje zoals ik loop en zoals ik nu gemerkt heb, is een verandering van iets dat geen problemen opleverde al kilometers lang ook niet altijd een goed idee.

De tips voor helling op en af lopen kende ik al maar waren nuttig om nog even te oefenen.

Al met al een geslaagde dag waar ik heel wat heb opgepikt.