29.09.2013 – assignment 15: marathon 42 km
Vandaag de lange training tijdens de marathon. Ik heb getwijfeld over gewoon RWR of meegaan met een langzame pacer op een prima tempo voor een training. Ik koos voor het laatste en dat bleek dus totaal verkeerd. Daarover later meer. Laat ik in ieder geval vast verklappen dat ik gewoon over de finish ben gehobbeld, en ook nog met een smile. Nu ik dit tik – een dag later – voel ik totaal niet dat ik gelopen heb, en waarschijnlijk ga ik straks ook nog wel een rondje lopen en anders morgen weer lekker natuurlijk. Maar laat ik beginnen bij het begin van de dag gisteren. Want het blijft natuurlijk de eerste marathon als ‘evenement’ en dat was ook best leuk.
De dag van te voren had ik al besloten welke kleren ik zou aantrekken en had ik alles klaar gelegd. Raar genoeg voelde ik eigenlijk niks, wat je wel zou verwachten. Misschien doordat de afstand niet meer ‘ver’ lijkt/is en ik van plan was gewoon lekker te lopen als lange duurloop, misschien net wat sneller dan normaal. Eindelijk dus een training met een medaille plus een ervaring rijker.
Om 6.15 rijden we hier van het huisje vandaan, met woef ook achterin. Ze zal niet meelopen, maar thuis blijven is veel te lang dus gaat ze lekker mee op pad. Het zal wel leuk zijn om ook haar langs de weg te zien staan. Jammer dat het te ver is voor haar zo over de weg.
We arriveren keurig op tijd even na 8 uur op het parkeerveld waar plaats genoeg is voor alle auto’s. Lekker dichtbij de start en finish, dus we kunnen woef even in de auto laten totdat de start geweest is. Qua zon is dat ook geen probleem, want het is nog fris en de zon is nog maar waterig. Later zal blijken dat in een auto vlakbij een hond de hele ochtend en middag heeft gezeten. Hulpdiensten hebben de hond uren en uren na de start uit de auto bevrijd door een ruitje in te slaan en hebben de hond bijgebracht met water. Achterlijke mensen die zelf gaan lopen en de hond in de warme auto laten zitten. Meteen diskwalificeren zou ik zeggen.
Maar onze woef hoefde niet bang te zijn dat we haar zouden vergeten.
Eerst even naar het veld gelopen om te kijken en naar het toilet te zoeken. daar was het nog heerlijk rustig en dat was maar vast gedaan. Daarna gewacht tot de loopster kwam opdagen die mijn halve marathon startbewijs had overgenomen. Dat was snel geregeld en toen schoot het ook al op qua tijd voor de start want het was al over 9 uur en de start zou om 9.30 zijn.
klik voor groot
Dus terug naar de auto, laatste spulletjes gepakt en op weg naar het startvak dan maar. Ik had van te voren bedacht wat ik wilde doen…. Zelf rustig aan RWR doen, of met de langzaamste pacer mee van 4.45 om op vlak tempo ook op heel laag tempo te lopen. Dat laatste leek me wel een uitgelezen kans om nu te gaan lopen en dus gingen we op zoek naar die trage pacer. Op het allerlaatste moment kwam de goede man aanlopen en wist niet waar hij het startvak binnen kon komen. Vreemd genoeg had ik startvak geel gekregen, maar aangezien dat vooraan was, leek het me uberhaupt al beter om ergens achteraan te starten en zo kwam ik toch nog de man tegen. Later zou blijken dat het erg jammer was dat ik de man toch nog gevonden had op het laatste moment. Al snel bleek dat hij maar 2 volgers zou hebben, dus dat zou toch een makkie voor hem moeten zijn zou je zeggen. Hij had al vele marathons gelopen en ook gehaasd. De meeste op 4 uur.
Na verloop van tijd kwam het vak in beweging en in golven startten de lopers. De halve marathon is het hoofdnummer, er zouden nog geen 1000 lopers op de marathon zijn. Dat merkte ik uiteindeijk ook goed aan het einde, want er waren niet alleen geen supporters of bands of weet ik veel wat langs de kant van de weg, maar ook totaal geen lopers. Je liep dus moederziel alleen je eigen marathon eigenlijk.
klik voor groot
Maar het begin was natuurlijk heel druk omdat HM-ers en M-ers door elkaar startten. En daar gingen we dan uiteindelijk. Ik had totaal geen enkel gevoel bij deze loop eigenlijk. Ik wilde gewoon een goede loop neerzetten op mooi gelijkmatig tempo om eens te kijken hoe ik dat nu zou doen op dit moment in de training. Ik had immers het schema gevolgd voor Edinburgh, eind mei en inmiddels was het alweer eind september. In de tussentijd had ik nog een 21, 27, 33 en tweemaal een 37-er gelopen dus wat dat betreft was het helemaal niet zo slecht. Alleen had ik enorme last van mijn rug en been (niet gerelateerd aan lopen) dus ik moest eerst maar eens zien waar het schip zou stranden vandaag.
Ook was het natuurlijk veel warmer dan gehoopt en gepland en stond er ook nog eens harde wind.
Maar eerst maar eens lekker lopen. Vol goede moed gingen we van start. Op mijn hoofd een rustig luisterboek van Baantjer. Dat zou me de komende uren wel bezig houden dacht ik.
De eerste kilometer gaat redelijk goed. Ik heb alleen een veld met afstand op mijn horloge omdat ik werkelijk gewoon alleen maar wil lopen voor de afstand. Omdat het erg rustig aanvoelt, kijk ik o peen gegeven moment in het begin even naar de pace en zie een mooie 6.32 min/km staan. Dat is te snel voor de eindtijd van de pacer, maar het voelt lekker rustig. Ik ga er maar van uit dat het goed gaat komen en dat na de eerste kilometer het juiste tempo wordt opgepakt. Verder en verder lopen we. Toch voelt het niet comfortabel omdat de pacer steeds een ander ritme loopt. Het lijkt ook wel snel te gaan maar ik hou het er maar op dat het komt doordat het warm is en de goede man onregelmatig loopt. Ik heb in ieder geval nergens last van en hobbel rustig verder.
klik voor groot
Op een gegeven moment zie ik op mijn horloge het eerste 10 km lapje doorkomen. Laptijd voor de eerste 10 km is 1.03 What the fuck. Nou snap ik dus ook waarom het niet comfortabel voelde. Ik twijfel enorm. Wat moet ik nou doen… stoppen met die pacer en mijn eigen race gaan lopen? Op zich loopt alles nog prima, maar ik weet dat dit tempo gewoon niet lekker zal zijn voor de hele afstand en met deze temperatuur is het ook niet is wat ik wil, of misschien kan. Ik zeg tegen de pacer dat hij veel te snel gaat en ruim onder de eindtijd van 4.30 aan het lopen is. ‘ I try to slow down’ krijg ik als antwoord. En hier ga ik dus zelf de mist in, want ik had op dat moment moeten stoppen met volgen en lekker zelf moeten gaan lopen. Maar dat is achteraf praten natuurlijk. Ik dacht toen nog dat het wel goed zou komen eigenlijk.
Het lopen zelf ging prima, misschien was dat ook het probleem een beetje. Ik besloot op een gegeven moment dan maar mee te lopen tot 20 km, omdat ik had gezien en gemerkt dat hij toch wel was gaan vertragen, en vanaf daar lekker de tweede helft op RWR te doen. Dat is natuurlijk totaal niet hoe het hoort, want normaal start je daar in het begin mee, om lekker rustig te eindigen met voldoende energie over. Maar goed, het liep nu eenmaal zoals het liep dus ik zou het ermee moeten doen.
Op 11 mile zie ik S. en woeffie langs de kant van de weg staan. Prima! dat is voor mij een prima moment om even te stoppen, de hond te aaien die uit haar dakje ging en even wat chocomel te drinken. Ik wist op dat moment dat dit het ‘breekpunt’ op de route zou zijn, want als je eenmaal even stopt om wat te drinken, dan loopt het daarna altijd anders. Ik was erg benieuwd of ik uberhaupt weer op gang zou komen.
Nadat ik wat gedronken had, vervolgde ik weer mijn weg met een heerlijk rustig RWR tempo. Al snel kwam de afslag waar de marathon linksaf zou slaan, en de halve marathon richting de finish zou gaan lopen. Aha, daar moest ik dus heen maar voorlopig dus nog even niet. Wat een roteind eigenlijk. Ik vond het wel een grap. Inmiddels was het aardig opgewarmd trouwens en ik besloot ook van alle drankposten gebruik te maken onderweg. Ze hadden handige waterzakjes waar je je niet in kon verslikken.
De route was daarna een heel stuk erg saai. Er liep bijna geen hond, want met zo weinig mensen op de marathon zijn er weinig lopers en supporters zijn er al helemaal niet. Al snel loop ik door een stil straatje en daar staat woeffie weer. Leuk!
klik voor groot
Ik sukkel rustig verder en op 27 km staat S. weer met een hele blije woef die erg graag naar met toe wil komen. Natuurlijk loop ik dan niet door, dus weer even een chocomelletje en een aaitje voor woeffie. Wat is het hier stil zeg! Gek genoeg voel ik mijn knie een beetje, en ik vermoed dat het door de nieuwe schoenen komt. S. zegt opgewekt dat ik ook rechtdoor kan lopen naar de finish. Huh? Nou nee, het is meer een waarneming en verder niks. Ik neem een spons mee voor onderweg en dat is prima. Grappig dat je dus zonder problemen 15 km met een spons kunt hobbelen.
klik voor groot
Ergens in een stil straatje besluit ik toch maar eens het zooltje uit mijn linkerschoen te halen. Kennelijk zit er toch wel verschil in model tussen de Kinvara 3 en 4 maar ik vermoed dat het door het extra zooltje komt dat ik links erin heb gelegd. Maar dan gebeurt het, en ik sta bijna te lachen op straat. Ik krijg mijn schoen niet los! Voor de zekerheid had ik een driedubbele strik gemaakt omdat de veters van de Kinvara nog wel eens los willen schieten. Nou deze keer zou ik ervoor zorgen dat het niet kon gebeuren en inderdaad. Met geen mogelijkheid krijg ik de schoen open, maar doorlopen kan ook niet, want inmiddels zit het wel een stuk losser dan moet. Je kent dat wel… een losse schoen en dan een enorme knoop die je er niet uitkrijgt zo een beetje aan het einde van de veter. Minutenlang sta ik te emmeren met die schoen. Ik erger me niet eens, ik vind het zo stom. Eindelijk is de schoen los, zooltje is er snel uit en de schoen zit weer dicht. Aan een toevallig voorbijganger vraag ik of hij het zooltje achterin mijn rugzak wil stoppen. Ik heb geen idee WAAR hij de zool instopt maar als ik finish, zit er geen zooltje in de rugzak. Jammer dan. Ik vind het wel een grap.
Na het geklooi met het zooltje ben ik erg veel tijd verloren. Het kan me niet echt schelen eerlijk gezegd. Stil is het toch al onderweg en het is maar goed dat ik geen aanmoediging nodig heb van mensen onderweg, want daarvoor moet je dus blijkbaar echt niet daarheen gaan!
Ik ga weer verder en besef dat het nog best ver is. Eerst maar eens kijken of die kni nu lekkere kan bewegen zonder dat zooltje. Vreemd genoeg loop ik vrij aardig op mijn RWR training en achteraf zie ik dat het niet eens erg onregelmatig was. Tot mijn stomme verbazing zie ik ineens de pacer met zijn idiote vlag lopen en een stuk daar achter het andere meisje dat nog steeds haar best doet om bij die man te blijven. Ik snap er niets van, want mijn tempo is na twee keer uitgebreid stoppen bij woef en het minuten lange geklooi met mijn veters echt tot het nulpunt gezakt. Ik kijk op mijn horloge naar het gemiddelde en zie dat die man toch echt niet meer op 4.45 aan het lopen is. Hahaha nou inderdaad…. hij heeft het tempo omlaag gebracht. Wat een achterlijke zooi, want het meisje dat ergens ver achter hem loopt, kan nooit meer hem inhalen zo te zien en hij loopt gewoon in zijn uppie wat te rommelen.
Hoe het ook zij, ik haal hem uiteindelijk maar in, en snap er dus geen bal van wat hier gaande is. Never mind, ik loop inmiddels mijn eigen rondje en ik ben toch verrast dat – ondanks de snelle start – het nog vrij redelijk gaat zo in de warmte. Ik neem uitgebreid de tijd om wat te drinken bij de drinkposten en dat is weer een goede oefening voor een volgende run. Ik verslik me namelijk gigantisch in een slok uit een Lucozade flesje dat ook ergens te krijgen is. Ik schrik er zelf van, maar gelukkig ben ik redelijk snel weer op adem. wat een kluns ben ik ook.
De route is op bepaalde punten best aardig op het marathon traject. Langs water, langs een roeibaan en een wildwater baan en om een soort meertje heen. Daar geniet ik eigenlijk wel van en als ik om het water heen moet lopen, besluit ik over het gras te gaan lopen in plaats van over het fietspad. Het is uberhaupt een rare route, want veel blijkt onverhard te zijn (en stoffig) en helemaal ‘vlak’ in de zin van biljartlaken is het nou ook weer niet voor ons laaglanders. Vals plat, viaductjes en bruggen en de opgang vanaf het water is allemaal hier nog ‘vlak’. Voor mij nu gelukkig geen probleem, maar wel iets om rekening mee te houden als je een route uitzoekt voor een run. Het is inmiddels aardig warm en er staat een vrij stevige wind rond het water.
Ik merk dat ik veel meer vaart kan maken over het gras, kennelijk omdat alles lekker voelt qua schoen en knie. Ook best. Inmiddels ben ik ook weer ingehaald door de oacer die met een ‘hello my Dutch friend’ me voorbij rent. Blijkbaar wil de man in zijn eentje alsnog op de 4.45 finishen. Overigens zal hem dat niet meer lukken zie ik in de einduitslagen. Ik begrijp werkelijk niet waarom hij dan niet tenminste de andere loopster op sleeptouw heeft genomen op weg naar de finish. Zij was nergens meer te bekennen en toen ik haar inhaalde, had ze het duidelijk erg moeilijk.
Langs het water lopen nog enkele lopers die het heel moeilijk hebben en nauwelijks meer lopen. Ik klets tijdens mijn walk segmentje soms nog even met iemand en ga daarna weer mijn eigen weg.
klik voor groot
Maar dan ben ik eindelijk het water voorbij, en daarna zal het niet meer zo ver zijn dacht ik. Ik neem nog een lekker watertje en pak er nog eentje bij voor mijn spons. Die zakjes zijn echt handig, ook al worden ze erg warm als je ze in de hand houdt. De teller tikt rustig door qua afstand en de 40 km komt al bijna in beeld. Jeetje, dat valt toch eigenlijk heel erg mee ondanks alles.
Ik loop langs de rivier en moet een bruggetje over. Jippie, weer even omhoog en dan naar beneden waar ik woeffie en S. alweer zie staan. Jammer genoeg kan ik woef niet overpakken om mee te lopen op het laatste stukje, want er staan hekken. Maar goed het is nog maar een stukje.
Stom genoeg denk ik dat het na het bruggetje nog maar een heel klein stukje is. Maar ik zie een heen en weer stukje, maar geen keerpunt. Ik zet nog wat aan en tot mijn verrassing merk ik dat dat op zich nog best gaat eigenlijk. Het stelt natuurlijk allemaal geen biet meer voor op dit tempo, maar ik weet toch over de laatste 3 km nog een versnellinkje te maken van 30 sec/km. Zonder moeite dus dat kan nog wel beter denk ik.
Alleen het laatste stukje is toch verder dan ik dacht. Dat is dus puur een mentaal iets, je vergist je dan in de afstand. De garmin gaf uiteindelijk ok 42,7 km aan, en grappig genoeg is dat kleine stukje ‘extra’ ook iets dat je merkt zo aan het einde. Je rekent dus blijkbaar constant ergens in het onderbewuste uit hoe ver je nog moet lopen.
Maar goed, uiteindelijk mag ik dan linksaf slaan het finish terrein op.
Daar loop je over gras een stukje en het is lekker droog natuurlijk vanwege het mooie weer. Met een totaal waardeloze finish tijd kom ik dan gewoon over de finish. Ik ben niet moe, ik voel eigenlijk niks. Ik heb veel geleerd en wil de volgende eigenlijk alweer lopen.
Ik krijg een mooie medaille en toch voelt het wel verdiend.
S. is natuurlijk ook al op het finish terrein en woeffie is helemaal door het dolle heen als ze mij ziet.
klik voor groot
Ik trek een vest aan, en we lopen naar de auto. Tsja, dat was de run. Het zat er weer op. Jammer dat ik de keuze maakte om mee te gaan met de pacer, want het begin was voor mij in dit stadium natuurlijk nog veel te snel. Ik weet inmiddels ook dat wanneer je te snel start (Berlijn !) je echt in de problemen komt aan het einde. Ik had geen eindtijd in gedachten, maar meer een goede run op mooi tempo voor de afstand.
is dit dan een mislukte run geweest? Dat vind ik eigenlijk niet. Ik had natuurlijk veel sneller moeten kiezen om mijn eigen run te doen en de pacer los te laten die er duidelijk niets van kon, maar toch… Hoewel het te snel ging, kon ik daarna toch lekker RWR doorsukkelen zonder vermoeid te raken/zijn. Ik heb onderweg heel andere dingen gezien. Mensen die echt niet meer vooruit kwamen bijvoorbeeld. Ik moet beter op mijn schoenen letten, en ervoor zorgen dat de schoenen waar ik op getraind heb en op ga lopen dus niet net voor de run totaal doorgesleten zijn. Dan krijg je dus dit soort dingen. Ik weet dus nu ook dat ik niet al te behoudend hoef te starten als ik een run wil doen voor een bepaalde tijd.
Maar goed, dit was natuurlijk niet al te best en ik zou het graag willen herhalen met mijn eigen idee en tempo. Want mijn training in april was sneller dan dit geklooi. Toegegeven: ik weet (achteraf) dat die training te snel was als training maar toch.
klik voor groot
Na de run gaan we nog even in de stad naar de laptop kijken. Ik voel wel wat stijf als ik de auto weer uitstap, maar verder voel ik helemaal niks. Als ik dit stukje tik, heb ik de eerste 8 km alweer gelopen. Ik wilde langer lopen, maar besloot dat 8 km voor nu wel genoeg zou zijn. Beetje lief zijn voor het lijf kan ook geen kwaad.
Maar de komende dagen dus nog lekker lopen hier en volop genieten van al het moois hier in de natuur.
Over 2 weken weer een wat langere training en zo sukkelen we op weg naar de ultra en natuurlijk naar betere tijden op de marathon. In ieder geval voelt de halve marathon afstand inmiddels wel als een ‘ ommetje’ zo tijdens een run en dat is toch wel een verschil met 2 jaar geleden toen ik hier mijn eerste halve marathon liep. Winst is er dus nog steeds te behalen, alleen soms door vallen en opstaan.
Op naar de volgende run dan maar weer.
Gegevens:
* totaal: 42,7 km
* temp: 18 graden – zonnig, breezy
* HR niet gemeten
Overigens zie ik bij het uitlezen van de garmin dat ik maar liefst 10 minuten verspeeld heb onderweg met het kleppen en aaien, met de veters en bij de drankposten. Tel daarbij op dat ik vanaf 17 km op RWR ben gaan sukkelen en het is nog niet eens zo gek wat ik heb gedaan. Hahaha alles is relatief.
september 197 km – 2013 totaal 1.505 km
