Categorie archief: northumberland 2014

16.02.2014 – simonsides (Hills) – 10,5 km

16.02.2014 – simonside hills (northumerland park) – 10,5 km

Vandaag was eigenlijk helemaal geen loopdag na de 8×1600-tjes van gisteren maar het was zulk geweldig weer, dat ik echt naar buiten getrokken werd. Met helder weer is het namelijk een uitgelezen kans om de hills in te gaan, want alleen met helder weer is dat eigenlijk leuk. Ik deed dat vorige week ook al, toen ben ik naar Linhope Spout gegaan toen het zulk mooi weer was. Allemaal onderdeel van Northumberland park, een enorm gebied met hills en natuurschoon waar van alles te beleven is. Het was even zoeken naar een beetje geschikte route die niet te lang zou zijn en nog vindbaar ook, maar na even puzzelen had ik besloten om naar Simonside hills te gaan, vlak bij Rothbury ongeveer 46 km hier vandaan. De route was snel gemaakt en vol verwachting ging ik op pad. Ik hoopte dat het rustig zou zijn qua honden, omda woef op dit moment echt hoog loops is en zelf ook op zoek gaat naar een lekker mannetje. Daarom nam ik deze keer de Stuntrunner mee, en deed ik voor de verandering eens de band om mijn middel. Het andere eind zou ik wel hetzij aan de hond haken, hetzij aan de rugzak. Vorige keren hing ik de riem geheel aan de rugzak maar dat zat niet zo lekker en daardoor ging ook de riem slingeren. Maar dit was een uitkomst, want ik heb haar bijna overal los kunnen laten lopen en ik heb totaal geen last gehad van de riem. Erg handig dus en weer wat geleerd.

De rit naar de start was geweldig. In de verte nog een besneeuwde bergtop te zien. Op onderstaand filmpje is ook een stukje van de route te zien. Erg mooi en het geeft wel een beetje een beeld van de omgeving daar. Helaas kon ik de startplaats totaal niet vinden, maar toen ik uiteindelijk bij Tossen Tower uitkwam, zag ik op de garmin dat ik een kilometer van de start verwijderd zou moeten zijn (dat zegt niets overigens want dat is hemelsbreed) maar op de kaart zag ik ook dat ik er toch echt bijna moest zijn. Ik had genoeg van het dwalen, dus heb ik de auto geparkeerd en ben ik gewon op weg gegaan. Dat stukje weg zag er immers ook prima uit dus vooruit maar.

Zo waren we dus op pad op een lentedag in februari. Ik genoot van de vergezichten over het dal. Rothbury in de verte. Dat is duidelijk een bijzonder stadje. Verder en verder en ineens zag ik het bord van de parkeerplaats waar ik zo naar gezocht had. Nou prima, ik vond dit stukje weg extra ook leuk en anders had ik mooi Tossen Tower gemist (zie video).

klik voor groot

De parkeerplaats stond bomvol met auto’s en ik was dus erg benieuwd. Turend op het bord zag ik dat er ook een rode route zou zijn, dus als ik zou verdwalen, zou ik altijd nog een rode route kunnen volgen. Eerst maar eens mijn eigen route dan en ik sloeg rechtsaf een nogal steil maar prima brede bosweg op. Daar kwam ik de eerste hond tegen maar dat was gelukkig een vrouwtje. Ik bleef aardig klimmen, sloeg bij de mast rechtsaf en liep door. Daarna ineens de keuze uit een bospad of rechtdoor. De rode route ging het bospad op en dat zou ook richting Little Church zijn wat ik graag wilde zien. Dat is een bijzondere rotsformatie die door de wind zo gevormd is. Nou misschien ben ik gek, maar dat heb ik dus niet gezien.

klik voor groot

Ik zag wel een enorm kloterig pad waar een stroompje overheen liep en wat vol lag met stenen en rotsblokjes. Lopen was daar bijna niet te doen maar langzaam kwamen we toch boven. Daar kwam ik ineens op heidegrond terecht. Dat zal prachtig zijn in het juiste seizoen denk ik.

klik voor groot


Ook hier weer een pad van niks maar uiteindelijk kwam ik uit op een heel breed pad, zoals het pad aan het begin ook was geweest. Hum… dat zou betekenen dat er dus wel degelijk een normaal pad was, en dat dat pad waarschijnlijk mijn eigen route was! Beetje jammer dus, want daar had ik prima kunnen lopen en bovendien ook nog meer gezien. Want ik baalde als een stekker van het stukje bos. Met mooi weer in de heuvels gaan lopen en dan terecht komen in een bos waar je alleen bomen ziet, is niet helemaal de bedoeling. Ik wilde vergezichten! Maar goed, niet zeuren ik was er nu uit.

Voor me zag ik de echte hill waar het om gaat. Wat een hoogte.

klik voor groot

Heel in de verte en op de foto’s nauwelijks te zien zag ik bovenop mensen lopen. Op een pad (?) zag ik mensen omhoog klauteren. Op handen en voeten soms zo te zien. Aha. Aangezien het pad aan de andere kant blijkbaar verder ging (je kunt ook onderlangs op het brede pad blijven maar dan zie je natuurlijk niks), besloot ik de klim toch maar te wagen. Het begin was makkelijk. Dan ineens twee honden die vrolijk naar beneden stuiteren. Ik baal want een hond aan de riem op die klautergebeuren is niet handig. Net als ik de man wil toeroepen of het mannetjes zijn, valt hij. Ook dat nog. Hij duikt weer op en zegt dat het vrouwtjes zijn, dus weer geen gevaar. Wel gevaarlijk is het ijs op de rotsen. Dat ik wel moet oppassen. Ja, dat zag ik! Ik kijk om en zie dat ik halverwege ben. In dalen ben ik ook geen held dus vooruit met de geit. Ik klauter verder, en gebruik de sterke heide als ijzers. Best handig en het gaat op deze manier prima. Van lopen is hier echt geen sprake, het is klimmen en klauteren maar nu wil ik ook boven zien ook! En daar komen we ongeschonden aan. Het ging prima eigenlijk en het uitzicht is adembenemend. Eigenlijk kan je het helemaal niet ged zien op de foto’s. Ik denk omdat er geen referentiekader meer is. Je ziet niet dat je daar op 460 meter staat. Maar mooi is het. De eeuwenoude cairns (geen stapel rotsblokken) zijn mooi zo met de achtergrond. Ik loop daar wat heen en weer en geniet van het uitzicht. Ondertussen kijk ik een beetje hoe het pad verder loopt. In ieder geval eerst naar een andere hill zie ik en daar maar weer verder kijken.

klik voor groot


Woef en ik gaan dus maar weer op pad. Er ligt een soort weg van grote rotsblokken. Dat loopt natuurlijk voor geen meter, hoewel het er op de foto prima uitziet. Ook af en toe ijs op sommige stukken maar het gaat wel goed en ik kom redelijk snel bij de andere rotsformatie. Ook daar kijk ik weer even rond en geniet ik van het uitzicht. Maar dan moet ik toch wel weer verder. In de verte zie ik een slingerpad lopen. Daar ergens heen dus blijkbaar.

klik voor groot


Gek genoeg wijst het rode pad ergens anders heen, maar als ik op de OS kaart kijk, zie ik dat pad dus helemaal niet en ik besluit dan toch maar mijn eigen route te volgen. Eerst over het pad dat uit de verte zichtbaar is en dan…. even kijken… ergens linksaf door de heide. Ik hoor in de verte de Grouses klokken en ik glimlach. Dat is zo’n herkenbaar geluid. Ik hoop maar dat er niet al teveel zitten als ik er met woef doorheen moet.

Het eerste pad is prima, maar het paadje linksaf is niets. Geen pad maar we komen er wel. Mijn eigen paadje nog verder naar links terug naar de weg blijkt er niet te zijn. Als ik sta te turen en in de verte de weg toch echt zie liggen, komen er net twee mannen aangewanded. Helemaal in vol ornaat, gaiters over enorme bergschoenen, kaarten, navigatie om de nek etc. Zij hadden ook geen pad gezien nee en dit was vast een schapenweggetje maar het zou wel naar de weg leiden dachten ze.

klik voor groot

Nou dat dacht ik ook, en ik wandel een stukje mee en praat over wandelen en lopen. Eigenlijk veel sneller dan gedacht komen we op de weg uit. Hoewel niet alle wegen naar Rome leiden, kwam deze toch mooi op de weg uit en niet eens zo ver van de plek die ik zelf had gewild. Ik ben wel van mijn eigen kaart af, maar ik weet dat ik gewoon simpelweg de weg kan volgen en weer bij de Tower uit zal komen. Ik neem afscheid van de mannen en kan eindelijk weer even gas geven. Dat loopt lekker.

klik voor groot

Het was een beetje raar rondje, maar een eerste keer in zo’n gebied zit altijd vol verrassingen natuurlijk. Ik weet nu dat er ook een bredere, goed begaanbare weg zou moeten zijn. Maar voor nu is het even genoeg. Ik ben blij als ik de auto wer zie staan en nog blijer dat alle banden nog heel zijn. Ik ben een kwartier bezig met het schoonmaken van de hond, geef haar eten en ga daarna voldaan weer huiswaarts.

Op naar ons volgende avontuur dan maar weer.

Gegevens:

* afstand: 10,5 km
* temp 6 graden

februari 147 km – 2014 totaal 375 km

15.02.2014 – assignment 10: 8 x 1.600 (5′) – totaal 19,5 km

**15.02.2014 – assignment 10: 8 x 1.600 (5′) – totaal 19,5 km**

Het is alweer drie weken geleden dat ik ook een training deed zoals vandaag, met 1600-tjes. Toen waren het er 6, nu moest ik er 8 doen. En dat na de 51,5 km van vorig weekend. Ik merkte dat ik een beetje een soort ‘faalangst’ had. Niet letterlijk natuurlijk maar na de euforie van vorig weekend, vroeg ik me wel even af of me dit wel ging lukken en of ik nou echt nergens last van zou krijgen. Ik vind het namelijk nog steeds bijzonder dat ik zo gemakkelijk die afstand ‘even’ aflegde. En de training van vandaag zou nou ook niet echt een makkie zijn. Tel daarbij op dat het vandaag hard waait, de weg vol diepe plassen zal liggen, het zachtjes regent en je begrijpt…. nik stond niet bepaald voor het raam te springen om te gaan.

Maar wel een goede test natuurlijk en wat zou me kunnen gebeuren? Eigenlijk niets. Dus niet denken ‘misschien gaat het wel heel traag’ of ‘misschien krijg ik een pijntje’, maar gewoon ‘het gaat lukken’ en ‘ik voel me prima’. En zo ging ik dus op weg. Woef zielig achterlatend achter het raam. Niet alleen is ze hoog loops maar deze interval ronde over de weg is niet zo handig met een hond en bovendien is er niks aan voor haar. Dat betekent dus wel dat ik haar meteen mag gaan uitlaten als ik klaar (en nat) ben. Maar eerst maar eens beginnen.

Ik neem hetzelfde stuk weg als de vorige keer. Dat is geen makkelijke weg, omdat het aardig op en neer loopt en bovendien heb ik vandaag op de weg terug steeds de wind fors tegen. Ik ga niet kijken of de weg droog is ergens want ik weet al bijna zeker dat er op minimaal 2 plaatsen een hele diepe flood zal zijn. Alleen de eerste keer dus even oppassen of er geen kuilen verstopt zitten onder het donkere water en verder er gewoon doorheen stampen. Eerst even warmlopen, en daarna ga ik van start. Ik neem me voor om de eerste lap rustig te lopen. Dat lukt dus niet helemaal. Dan maar proberen de eerste 4 ongeveer op dat tempo vol te houden en dan eens te kijken. De eerste 4 laps gaan eigenlijk best snel. Ik praat mezelf moed in, dat ik straks alweer de eerste 6 erop heb zitten en dat ik dan aan de laatste 2 ga beginnen. Eitje toch? Het gaat eigenlijk best goed en als de wind in de 5e lap eventjes verstek laat gaan staat er meteen een mooie tijd op de teller. Helaas trekt de wind weer enorm aan en merk ik dat dat toch wel zijn tol begint te eisen. De afstand is natuurlijk ook best aardig al zo, want ik zal toch met deze training bijna 20 km gaan afleggen en ik heb nog niet veel gegeten vandaag. Maar aan alles komt een eind. Na de een na laatste lap glimlach ik en bedenk dat ik al aan de laatste lap ga beginnen. Nu mag ik wel even ‘lijden’ en ik ga van start. Maar het lukt niet erg en ik lig al achter op mijn tijdplannetje voor de laatste lap. Bij het venijnige klimmetje voor de waterplas voel ik dat het langzaam gaat. Te langzaam en die tijd loop ik niet meer goed op het laatste stukje met de wind vol tegen. Jammer maar helaas en zo eindig ik met een langzame (langzaamste) laatste lap. Toch niet ontevreden. Het had iets gelijkmatiger gekund, maar toch best OK op deze afstand en met het vorige weekend in gedachten. Ik merk ook dat ik wel ‘voorzichtig’ ben met het oog op de ultra die er nu toch echt aan zit te komen. Zou toch jammer zijn als het net op het laatste moment nog ineens mis zou gaan.

Na de run ga ik gauw met woef uit. Binnenkort weer lekker op avontuur met haar samen. Veel leuker dan dit rondje! Mijn voeten zijn gerimpeld van al het water waar ik doorheen moest. Keer op keer door die diepe floods op de weg is toch ook wel apart. Maar je raakt er wel aan gewend. Maar bijzonder blijft het om door een flood te rennen waarbij het water tot je oren spat!

Gegevens:

* afstand: 19,5 km
* temp 7 graden – regen, veel wind

februari 135 km – 2014 totaal 364 km

13.02.2014 – parcoursverkenning: beadnell/seahouses/beadnell – 11 km

13.02.2014 – parcoursverkenning: beadnell/seahouses/beadnell – 11 km

Er zijn nog twee stukken van de ultra die ik nog niet gelopen heb. Een stukje van Beadnell naar Seahouses dat ik alleen over de weg liep (zo ook afgelopen zondag tijdens de lange loop) en het begin van Alnwick naar Alnmouth ongeveer. Die laatste route zal ik in een keer lopen, waarbij ik me laat ophalen door de taxi en weer terugloop naar de auto. Anders moet ik twee rondjes besteden aan het verkennen van het parcours en daar heb ik geen zin in. Ik wil nog een paar bijzondere loopjes doen, en daar heb ik dus nog tijd voor nodig, want zo lang heb ik niet meer!

Maar vandaag dus maar het stukje beadnell naar seahouses en weer terug. Er staat namelijk een keiharde wind, en mijn rondje in de Cheviots naar een uitzichtspunt in de heuvels heeft een klim van 64 meter naar 450 meter dus dat leek me niet zo’n goed idee met deze wind. Ik was eigenlijk wel benieuwd, want dit stukje mis ik bij mijn visualisatie oefeningen. Ik neem daar de route ongeveer zoals ik denk dat het loopt, maar dat bleek dus niet te kloppen. Eigenlijk was het wel een leuke ronde en weer vol verrassingen.

Eerst maar eens op pad. Omdat ik geen zin heb om in Seahouses te starten (geen idee waarom niet), rij ik eerst naar Beadnell. Daar ken ik het goed want ik startte daar al veel vaker maar liep dan meestal naar Low Newton. Daar zal ik nu op de ultra ook vandaan komen. Dat stukje deed ik al. Nu dus weer terug over het strand. Eerst even een kiekje maken in Beadnell zelf met de bootjes en de ruine. Altijd leuk. Daarna loop ik aanvankelijk verkeerd maar ik zie al snel dat de route even over de weg zal lopen naar de strandopgang.

klik voor groot



Dat loopt dus wel even makkelijk zo een klein stukje. Na strand is dat nooit weg natuurlijk. De wind waait behoorlijk maar ik heb nu zijwind en zal pas op de terugweg de wind tegen hebben denk ik.

Al snel zie ik het paadje dat ik moet hebben om weer op het strand te komen. Daar loop ik dus straks niet langs!

klik voor groot


Het is eigenlijk prachtig mooi weer met een vriendelijk zonnetje. Ik bof enorm en die wind is gewoon een goede oefening. Ik heb mijn bril op tegen het zand dus er kan me niets gebeuren. Ik hoef vandaag ook geen lange afstand te lopen of tempo te maken. Allemaal al gedaan deze week en zaterdag staat er weer een lastige op het programma. Rustig aan dus maar en eens goed voelen hoe mijn lichaam aanvoelt na de belasting. Op een stuk strand liggen grote maar ronde stenen. Het loopt niet heel vervelend maar het is gewoon goed opletten waar ik mijn voeten neerzet. Het water is al een beetje hoog, maar het srand zelf is eigenlijk prima beloopbaar en is ook tamelijk vlak. Ik liep hier al eens eerder, maar keerde toen om bij de rare diepe waterarm bij de golfbaan aan het einde. Daar zou ik dus nu overheen moeten maar met dit hoge water vrees ik dat ik dat nu maar niet ga doen. Eerst maar eens het strand verder aflopen.

Al snel komen we inderdaad bij de waterarm aan het einde van het strand. Het water kolkt voor mijn voeten en ik kan niet zien hoe diep het eigenlijk is. Ik tuur op de kaart. Ja ik zou er echt overheen moeten. Dat is op zich prima, maar ik zie werkelijk niet waar ik dan aan de andere kant heen moet. Waar is dan het pad aan de overkant? ik heb geen zin om voor jan doedel door dat stromende water te waden. Best tijdens de ultra maar niet voor niks nu. Ik tuur en tuur maar zie het echt niet. Er komen twee mensen aan die gehopt hadden dat ik de weg wel wist. Nou nee dus. Ik besluit dus uiteindelijk toch maar een paadje te nemen langs de duinrand terug naar de weg, een langs de weg te lopen en vanaf daar eens vanaf de andere kant te gaan kijken wat de bedoeling is en waar het pad is.

klik voor groot


Ik loop dus een stukje over de golfbaan (daar is gewoon een pad) en kom uit op het punt waar ik bijna bij het punt ben waar ik uit had moeten komen. Ik denk aanvankelijk dat ik hier ook weer van het strand af moet, maar als ik nog eens goed kijk, blijk ik toch nog een stuk langs de rotsen te moeten en ergens verder pas van het strand af. Terwijl ik op de kaart sta te kijken, is een echtpaar bezig om de hond te aaien en te bewonderen. Geen oog meer voor hun eigen kaart of wandeling maar alleen voor de hond. We raken aan de praat en bespreken de route en waar het pad nou loopt. Door het hoge water is er geen strand mee en zien we alleen wat platte rotsen. De vrouw loopt door terwijl de man en ik blijven praten over de hond en over de route. Uiteindelijk zien we dat de vrouw over de rotsen is gelopen en zwaait. Daar is blijkbaar het pad! Samen gaan we dus maar de rotsen op, op weg naar het pad. Daarna over een paadje dat uiteindelijk uitkomt op de golfbaan. Dat loopt prima en ik neem afscheid van het echtpaar want ik zal toch weer verder moeten natuurlijk!

klik voor groot

Ik kijk verwonderd dat ik hier uit kom, want hier ben ik dus nog nooit geweest. Grappig, ik zal straks inderdaad bij het haventje van Seahouses uitkomen. Dat komt steeds dichterbij en ook de Farne eilanden zie ik in de verte liggen.

klik voor groot

Het loopt prima en ik weet nu ook waar ik uit zal komen. Bamburgh Castle laat zich al zien dus dat is een mooi punt straks op de ultra. Maar vanaf hier kan ik straks de weg dromen en dit stuk kan ik dus nu ook mooi visualiseren. Na de golfbaan even achter een rijtje huizen langs over een prima paadje, en dan kom ik op de weg naar de haven. Dat loopt lekker even naar beneden op verharde ondergrond.

klik voor groot

Vanaf de haven eventjes omhoog naar de grotere weg langs de reddingsboten en dan rechtsaf en daarna het strand weer op. Ik ben net aan het kijken naar de route als ik weer iemand tegenkom die ik normaal op het strand zie. Ik kan natuurlijk niet doorlopen en spreek even met de oude vrouw. Grappig wel dat ik eigenlijk al zoveel mensen ken.

Ik neem weer afscheid en besluit nu terug te keren naar Beadnell. Het kleine stukje over het strand naar Monkshouse nog en dan bij de rotsen linksaf de duinen in, naar de boerderij met het hek dat niet opengaat en daarna linksaf de velden in…. Dat kan ik wel dromen nu dus dat hoef ik niet nog een keer te doen. Eerst nu terug en ik besluit gewoon langs de weg te lopen, terug naar beadnell.

Het gaat lekker, en voordat ik er erg in heb ben ik Seahouses alweer uit en ben ik alweer halverwege Beadnell. Geen idee of de wind gedraaid is, maar ik heb helemaal geen tegenwind maar een soort halve wind in de rug volgens mij. In ieder geval loopt het lekker. Ineens stopt er een auto even voor me uit. Aangezien het pad aan de linkerkant van de weg loopt, staat de man dus gewoon tegen het verkeer in ineens stil op de weg. Ik ben verrast maar de man begint een heel verhaal over de… jawel de hond. Hij had ook een wire haired Vizsla en waar deze vandaan kwam, en hoe mooi ze was etc etc. Of hij een foto mocht maken etc. Ik moet er wel om lachen. Er is altijd wel wat met die hond, mensen spreken me hier altijd aan maar dit is wel bar dat iemand dus echt van de weg komt om er iets over te zeggen. Het is wel leuk en na even gepraat te hebben vervolg ik mijn weg maar weer, op weg naar Beadnell.

Dat gaat op rolletjes en al snel zijn we bij de parkeerplaats. Ik besluit nog even richting de duinen te lopen om te kijken of woef nog moet plassen en als ik terugkom…..staat daar de auto weer van de man die woef zo leuk vond onderweg. Nee hij volgde me niet, hij moest echt even aan het werk op de camping. Dat geloof ik graag want hij reed immers de kant van seahouses op. En weer gaat het gesprek over de hond en moet woef poseren voor een foto. Ik ben blij dat ik bij de auto ben want ik heb het inmiddels wel koud gekregen.

Het was een leuke ronde, vol met gekke dingen. In ieder geval wederom een nieuwe route. Dat is altijd leuk. Nu nog het eerste stukje van de route lopen en de hele route is compleet. Ik zal dan een overzichtje maken van de foto’s van de route. Hoef ik tenminste ook geen foto’s te maken onderweg straks!

Op naar ons volgende avontuur dan maar weer.

Gegevens:

* afstand: 11 km
* temp 6 graden – zonnig, veel wind

februari 115 km – 2014 totaal 345 km

11.02.2014 – seahouses countryroads – 7 km

**11.02.2014 – seahouses countryroads – 7 km**

Vandaag een korter rondje na de 51,5 km van eergisteren. Alles voelt prima, ik heb niet eens spierpijn deze keer. Ik had geen idee wat ik wilde gaan lopen vandaag en dus koos ik voor het rondje rond het huis over de 7 heuvelen route. Grapje maar die weg loopt enorm op en neer. Het laatste stuk loopt dan weer naar beneden en daar kan je dus even vaart maken. Tot mijn verrassing liep ik toch 5 seconden sneller dan vorige week. Is natuurlijk niks, maar na de route van zondag valt me dat niet tegen.

Op naar de volgende run dan maar weer. Woef vond het geweldig maar was roetzwart van de trip over de weg met alle plassen en (uitgereden) modder.

Gegevens:

* afstand: 7 km
* temp 4

februari 104 km – 2014 totaal 334 km

09.02.2014 – assignment 9: 50 km – totaal 51,5 km

**09.02.2014 – assignment 9: 50 km – totaal 51,5 km**

Vandaag dan de laaste lange duurloop op het programma. Ik keek er op zich wel naar uit, al was ik ontzettend benieuwd hoe het eigenlijk zou gaan en of ik het zou halen na de loop van afgelopen dinsdag. Dat was ontzettend gaaf maar erg zwaar. Ik ging er wel gewoon van uit, maar had wel besloten om te stoppen als ik iets zou voelen of als het niet OK voelde. Ik doe nogal aan ‘body sensing’ en ik denk dat me dat al die tijd wel blessure vrij heeft gehouden. Maar alles stond op groen dacht ik.

S. was dit weekend hier in de UK dus we zouden deze keer samen op pad gaan. Hij op de fiets en ik met de benenwagen. De vorige lange loop heb ik natuurlijk alleen gelopen hier. Toen in de regen! Vandaag was het mooi weer, al was het wel enorm winderig. Maar ja, dat kan gebeuren dus niks aan te doen.

Alles lag al klaar van te voren. Gelletjes voor de softflasks, een chocomelletje, tee kleine twixjes om eens te kijken of ik dat zou kunnen wegkrijgen (het antwoord is makkelijk: nee) en mijn kleding. Ik sliep niet echt lekker, was vroeg wakker en keek al uit naar het eerste ochtendgloren. Toen het licht door de gordijnen piepte ben ik dus uit bed gegaan, heb even de K5 training gedaan en vast wat gegeten (vloeibaar) en ben met de hond op stap gegaan voor een korte wandeling. Daarna nog wat gegeten (havermout) en toen was ik klaar om te vertrekken. Ik zou starten bij Bamburgh en dan weer teruglopen naar het huisje en daar zou S buiten staan om verder mee te fietsen. Na 40 km zouden we weer langs het huisje komen, en dan zou ik verder lopen met de hond zodat zij ook lekker uit geweest was. Voor dat laatste stuk zou ik het laatste lusje van de ultra nemen, zodat ik ook dat nog eens gelopen had aan het einde van een run met vermoeide (?) benen. Het plan lag er dus! Nu de uitvoering nog. Onderstaand de video van de route.

Ik reed redelijk op tijd richting Bamburgh en parkeer daar de auto. Dag! Tot later dan maar weer. Gek idee, nu eerst een enorm stuk met de benenwagen dat ik met de auto al ver vind eigenlijk. Ik maak een paar foto’s van het kasteel en het dorpje. Het begint al goed licht te worden en het lijkt echt wel een mooie dag te worden (ondanks de wind).

klik voor groot


Daarna over Ingram Road weer terug naar Seahouses. Daar loopt de weg al een beetje op en neer, maar ik doe net alsof ik dat allemaal niet zie. Ik zal er toch gewoon overheen moeten, dus stap voor stap dan maar. Eigenlijk was ik al heel snel vlak bij het huisje en zag ik S. al buiten staan wachten met de fiets. Hij kon precies volgen waar ik was, dus dat was makkelijk. Samen verder op pad en dat was wel gezellig. Ik had oordopjes in met en audioboek maar dat heb ik eigenlijk meteen uitgezet. De dopjes heb ik in mijn oren gelaten want dat was eigenlijk heel prettig tegen de wind hoe gek het ook klinkt.

klik voor groot

Verder en verder gingen we. Elford, helemaal richting de A1 waar we normaal met de auto rijden. Op en neer maar gestaag verder. Aan het einde rechtsaf richting Lucker. Niet echt een fraaie route, maar met dit mooie weer wel OK. Eindelijk een beetje zijwind en dat voelde een stuk lekkerder, maar ook een stuk warmer. Zo is er altijd wel wat te zaniken natuurlijk. Ik probeer een stukje Twix. Ik kauw… en kauw nog meer…. en kauw… Ik krijg het echt niet weg en uiteindelijk spuug ik het maar uit. Ik kan er niks mee en durf het niet door te slikken. Dan maar niet. Dat is dus geen succes. Dan maar wat water en mijn eerste slokjes gel uit mijn softflask. Ik schreef het al eerder: echt een uitkomst omdat je gewoon eruit kunt drinken zonder gedoe met papiertjes etc.

klik voor groot


We lopen door Lucker en gaan op weg naar Spindlestone. Daar staat een soort molen zonder wieken en dat is wel een mooi punt. Alles voelt nog prima eigenlijk. Spindlestone komt dichterbij en we gaan er voorbij, op weg naar Budle Bay.

klik voor groot

Dat is ook wel aardig om te zien en daar loopt de weg even omlaag naar Waren Mill. Rechtsaf en weer omhoog. We passeren een groep wandelaars die vast niet zo ver lopen als wij! Daarna linksaf en dat is een hele steile klim die ik deels toch maar even op wandel. Ik ben er immers nog lang niet en het is geen wedstrijd. Ik voel mijn linkervoet en besef dat de veters te strak zitten en besluit toch maar even te stoppen om deze wat losser te maken. Dat scheelt een stuk en dat loopt beter.

klik voor groot

Verder en verder lopen we. Terug richting Seahouses eigenlijk, maar met een soort achtje door richting Beadnell. Eigenlijk schiet het best op al. Ik krijg wel honger en neem nog een chocomelletje. Mijn reserve choco die S in zijn tas had. De rest heb ik allemaal in mijn eigen rugzak als test. Water, gel, chocomel etc. Maar op ‘niks’ is dus we erg niks dus daar moet ik nog even goed over nadenken.

We schieten aardig op, door Swinhoe waar veel sneeuwklokjes staan en Beadnell komt echt in zicht.

klik voor groot

Helaas moeten we een stuk over een tamelijk drukke weg en daar zet ik toch maar even de turbo aan om er zo snel mogelijk weg te zijn. Zo zie je… een versnelling kan je altijd we inbouwen zonder dat te plannen. Als ik over een pad van beadnell naar seahouses loop, heb ik ineens de wind in de rug en besluit ik even aan te zetten nog. Dat gaat prima en het loopt heerlijk! Van Beadnell komen we weer in Seahouses. Ai… even een mentale dreun want nu ben ik er bijna. Maar niet echt, want ik moet nog een kleine 12 km met de hond straks! S. fietst vooruit om de hond klaar te maken voor vertrek en om toch nog even een softflask te vullen met sportdrank om eens te proberen.

klik voor groot

Ik loop blijkbaar sneller dan gepland, want als ik bij het hek kom, is hij er nog niet maar al snel zijn we weer op weg. Woef met geel wegjasje aan en ik met een flesje sportdrank in mijn maag. Dat smaakte best goed eigenlijk. Het is nog steeds prachtig weer en woef springt om ons heen en is blij. Het waait alleen inmiddels zo hard, dat ik moeite heb om auto’s te horen en dat maakt me onrustig. Het is ook best zwaar zo met de wind die gedraaid is en dus weer in ons gezicht blaast. Jammer maar helaas.

klik voor groot

Af en toe verzucht ik wel even ‘die wind’, maar we lopen rustig door. Dat laatste stukje zal nu toch ook wel gaan, want dit heb ik in het zwembad tijdens mijn 56 baantjes trekken al zo vaak gevisualiseerd! Met 40 km van het strand af… naar de boerderij… over het veld…. en dan de weg op… rechtsaf, linksaf, op en neer en dan rechtsaf. Nou daar ben ik dus nu ook ongeveer en.. op precies hetzelfde aantal kilometers als straks tijdens de ultra! Kan dus niet mooier. Enige minpuntje is mijn linkervoet waar ik een teenbeschermer om mijn grote teen had Die is blijkbaar gescheurd, want ik voel zoiets en ik voel ook da er dus nu iets drukt tussen mijn grote en tweede teen. Dat doet eigenlijk wel pijn maar ik weet wat het is. Niks bijzonders, alleen vervelend. Dus gewoon lekker doorhobbelen. En aangezien ik in mijn visualisatie altijd fris en fruitig aan het lopen was, probeer ik dat nu ook maar. dat lukt overigens aardig, en al snel komen we bij Glororum en gaan we weer richting Budle Bay. Hier staat de wind ietsje gunstiger met wat meer zijwind. ven een verdomd steile klim waar S afstapt en waar ik uiteindelijk toch tegenop loop omdat ik weet dat ik straks naar beneden kan rennen. Dat lukt ook, alleen is de zijwind zo hard dat ik ergens bijna val omdat mijn voeten opzij worden geblazen en ik dus bijna over mijn eigen voeten struikel.

klik voor groot


Als we beneden bij de weg komen slaan we rechtsaf en zit ons rondje samen er bijna op. Ik zal namelijk off road gaan zoals de ultra ook loopt en S. moet het laatste stuk dus alleen naar huis terug fietsen. Ik zeg gedag en duik met woef het pad op richting de zee! Het eerste hek openmaken… Tijdens de trail ultra zal ik al heel veel hekken geopend hebben onderweg…

klik voor groot

Vanaf het pad naar de camping en rechtsaf langs de zee. Het pad is smal en eindelijk heb ik windje mee. Maar dat is minder leuk dan het lijkt, want het pad is niet alleen smal maar heeft hoge zijkanten, waardoor je moet oppassen dat je niet tegen de zijkanten geduwd wordt door de wind. Maar het gaat goed.

klik voor groot

Mijn wegschoenen doen dapper hun best om mij door de modder te loodsen en het stukje omhoog door de blubber kende ik al. Vooral die struiken met stekels links en rechts zijn vervelend maar we komen ongeschonden boven op het pad naar de golfbaan. Nu is het lekker lopen op zachte ondergrond en met de wind in de rug. Ik passeer een dame met twee zwarte honden en voordat ik erg in heb, volgt een van de zwarte honden zijn neus en heb ik een zwaan kleef aan achter me aan. Ineens bedenk ik dat ik met een loopse woef onderweg ben die zelf weliswaar nog niks wil maar wel aantrekkelijk is voor mannetjes. Dat is niet netjes, want die hond gaat vast de laatste kilometers gewoon mee dus ik moet stoppen en zorgen dat de hond weer terug komt bij de bazin die aan komt rennen en zich verontschuldigt. Ze moest eens weten. Ik loop door en hoop maar dat ze de hond even aangelijnd houdt maar er komt niks meer op ons af en verder heb ik geen problemen met honden op het laatste stukje gelukkig. Ik kom bij de golfbaan en zie Bamburgh Castle al in de verte liggen. De finish!! Ik ga het gewoon halen dus! We lopen langs Stag Rock en ik hoor ineens sirenes.

klik voor groot

Jakkes. S zal toch niet gevallen zijn met die enge fiets? Achteraf blijkt dat dus niet het geval natuurlijk, maar het schiet toch even door je heen. Verder gaan we, richting het kasteel…. Ineens wijst de klok 50 km aan. Ik maak snel een foto maar waar die nou gebleven is, is mij niet duidelijk. Jammer. Ik besluit het pad te nemen dat naar de finish loopt. Voor de cool down wandel ik het pad naar het kasteel aan de duin kant. Ik heb geen idee of de weg naar de finish straks aan de voorzijde loopt (prima pad met een klein klimmetje aan het einde) of aan deze duinkant met een achterlijk paadje. Het doet er eigenlijk niet zoveel toe. Ik schat dat ik voor de trail ultra toch zeker anderhalf uur meer nodig zal hebben dan deze training ronde. Gek idee eigenlijk maar daar ga ik nu van uit. Misschien zelfs wel meer. So be it.

klik voor groot

Iemand schiet me aan over de hond en ziet 51 nog wat op mijn klokje staan. 51 minutes? No… 51 kilometers. Hij kijkt verbluft. Als ik hem aan de andere kant van het kasteel weer tegen kom, vraagt hij hoe de hond dat dan doet en leg ik uit dat ze nu alleen het laatste deel mee liep. Maar dat ze vee verder kan. Of ik haar mee ga nemen over drie weken en welk deel dan, dat weet ik nog niet.

In ieder geval ben ik blij en niet vermoeid aan het einde gekomen van deze mijlpaal. Wat een eind zeg. Maar zo voelt het niet. Ik ga in de avond zelfs nog lekker zwemmen en oefeningen doen en aangezien ik dit pas de volgende dag tik, kan ik ook melden dat ik nu nergens last van heb. Alleen natuurlijk inderdaad een totaal kapotte nagel van de grote teen met een forse bloedblaar door de druk van de kapotte teenbeschermer. Niks aan te doen maar wel jammer en onnodig. Als ik een nieuwe had gepakt, dan was het niet gebeurd. Dinsdag weer een stukje lopen en kijken hoe mijn lichaam deze run verder verwerkt. Ik ben benieuwd.

Op naar ons volgende avontuur dan maar weer.

Gegevens:

* afstand: 51,5 km
* temp 7 graden – zonnig, veel wind
* 880 hoogtemeters

februari 97 km – 2014 totaal 327 km

07.02.2014 – linhope spout – 8 km

**07.02.2014 – linhope spout – 8 km**

Hoewel ik voor vandaag helemaal geen rondje gepland had, werd ik simpelweg naar buiten getrokken door het fantastische weer. Het zonnetje scheen en het was gewoon heerlijk. Maar waarheen? Niet te lang en niet al te zwaar en ook nog iets fraais vor wat foto’s. De route van de ultra tussen Beadnell en Seahouses is saai dus dat viel af. Ik had al veel rondes gedaan… Wooler staat nog op de lijst maar 16 km nu is gewoon teveel na de zware run van dinsdag en de temporun van gisteren. Ineens wist ik het. Naar de watervallen in de Cheviots. Daar liep ik vorig jaar ook al maar nu zou ik weg weten. Snel kleedde ik me om en in no time waren we op weg. Het is toch 45 km rijden dus ik moest nog opschieten ook. De weg ernaartoe is al geweldig mooi. Onderstaand de film met alle foto’s en ook een video van de waterval.

klik voor groot

Redelijk snel waren we bij Ingram en na even rijden waren we bij de start van de route bij Hartside Farm. Verder kan je niet doorrijden dus daar parkeren en op weg naar de watervallen dan maar.

klik voor groot


Even door een gehuchtje en daarna rechtsaf omhoog het pad naar de watervallen volgen. Ik was even vergeten dat het pad nogal klimt en ook dat er van die rottige stenen lagen. Ik koos er dus op dit moment voor om een stukje te wandelen, aangezien ik het nu even niet kan gebruiken om nog meer te overbelasten voor de lange duurloop van zondag. Woef vond het prima. Ze had (helaas) haar dikke tankie aan want er werd in de buurt geschoten en ik wilde wel dat ze iets geels aan had om op te vallen. Helaas had ik in de haast haar gewone jasje vergeten.

klik voor groot



Na de watervallen bekeken te hebben ben ik teruggegaan naar het pad. Maar niet over het enge gladde rotspad maar gewoon even met behulp van de handen tegen de heuvel op. Dat vond ik prettiger en veiliger dan over die gladde rotsen eigenlijk. Terug over het pad en daarna rechtsaf richting een boerderij. Het was 1 februari geweest, dus ik mocht weer over dat stukje land lopen. Over de brug rechtsaf en klimmen richting een weg. Klimmen en klimmen, maar wat was het prachtig mooi.

klik voor groot

Daarna kwam ik weer op de weg. Toen ik hier vorig jaar stond te genieten van het uitzicht, ving woef een red legged patridge voor me. Dat was toen we bijzonder. Deze keer gebeurde er niks gelukkig. Het stuk terug ging lekker over de verharde weg met de wind in de rug. Ideaal! Genieten en vanzelf lopen.

klik voor groot

klik voor groot

Helaas liet ik per ongeluk woef door een wildrooster kletteren. Ze viel dus werkelijk met haar achterpoten door de ronde balken. Stom van me, maar ze stond er al op voordat ik gezien had dat ze over dit rooster dus echt niet heen zou kunnen. Die stomme hekken zijn daar allemaal niet open te krijgen. Ik geloof dat ze daar eigenlijk geen mensen willen hebben in dat gebied. Maar goed ze heeft zich gelukkig geen pijn gedaan.

Bij het laatste rooster heb ik haar natuurlijk opgetild. En toen waren we ook alweer bijna terug. Het was nog steeds schitterend weer met mooie vergezichten. Niemand tegengekomen dus dat is heerlijk! Toen ik in de verte ineens de auto weer zag staan, vond ik het echt jammer. Maar ik koos voor een kort en mooi rondje en dat hadden we maar mooi gelopen!

klik voor groot


Weer een mooie ronde achter de rug. Nu op naar de lange duurloop van zondag! Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan.

Gegevens:

* afstand: 8 km
* temp 5 graden – zonnig, weinig wind

februari 45 km – 2014 totaal 275 km

06.02.2014 – seahouses countryroads – 7 km

**06.02.2014 – seahouses countryroads – 7 km**

Vandaag een kort rondje op normaal terrein. Dat was wel even nodig na de run richting St Cuthberts Cave van eergisteren en met het oog op de lange duurloop van zondag. Ik was benieuwd of alles goed zou aanvoelen qua lijf en leden want die run van eergisteren is toch wel even andere koek. Ik koos dus het rondje rond het huis hier, zoals ik zondag ook na de MM deed. Ik vond het toen knap lastig met die klimmetjes. Het is dan weliswaar asfalt maar niet de makkelijkste weg. Maar het is wel leuk en een uitdaging is het zeker.

Hoewel ik niet super veel zin had vanmorgen, ben ik toch maar op pad gegaan voor dit rondje. Ik wist al zeker at er overal weer van die floods zouden zijn op de weg maar deze keer zou ik me daar zeker niet door laten weerhouden. Wel schreef iemand laatst op een UK forum dat hij bang was voor de potholes in de plassen en daar had ik nou nooit aan gedacht. Maar dat is zeker zo met die rare wegen hier en zeker op het stuk rond het huis. Ik ben dus weliswaar overal doorheen gerend zodat het water tot mijn oren omhoog spatte, maar heb wel heel goed opgelet want je ziet niks met die plassen die donker zijn en zo diep als de schoenen hoog zijn. Maar alles ging goed, ook al kost dat vast ook wat tijd (en ritme).

Op naar de volgende run dan maar.

Gegevens:

* afstand: 7 km
* temp 8 graden

februari 37 km – 2014 totaal 267 km

04.02.2014 – Belford (St Cuthberts Cave) – 18 km

**04.02.2014 – Belford (St Cuthberts Cave) – 18 km**

Vandaag werd het mooi weer, dus besloot ik tot een rondje sight seeing. Ik had al zelf gezocht en uiteindelijk kwam ik op een site van RucksackRose die hier in de buurt ook gewandeld heeft. Samen met haar kaart en mijn OS kaarten, was de route gauw gemaakt. Ik had reuze zin in een totaal nieuwe omgeving en ik was erg benieuwd. De start was snel gevonden op Wooler Lane in Belford. Midden in het dorp kan je makkelijk parkeren en vanaf daar was het aar een klein stukje naar de afslag voor het pad. Ik heb onderstaand een film gemaakt van foto’s van de hele route. Het begin van de route is daar ook te zien.

klik voor groot

Eerst richting een boerderij. Ik genoot nu al, want het leek wel lente zulk mooi weer was het. Er hingen wel wolken en helaas gingen die in na het begin van de route een aantal keer voor de zon waardoor de foto’s wat donker lijken. Maar aan het einde van de route werd het weer schitterend weer zoals de foto’s ook wel laten zien.

klik voor groot


Eerst liep de route naar Swinhoe farm en daarna koos ik de weg naar rechts van het achtje. Achteraf bleek dat eigenlijk heel prettig want op deze manier had ik op de heenweg de stijging en op de terugweg de daling. Totaal waren het iets meer dan 600 hoogtemeters op deze route. Samen met het oneffen en modderige terrein, snap ik wel dat voor de kortere wandeling van 12 km ongeveer 5,5 uur staat vermeld als duur. Ik had nu totaal geen haast, heb heerlijk gelopen en ondertussen ook foto’s gemaakt en op de kaart gekeken. Want een kaart heb je daar toch we nodig.

Tot mijn verrassing kwam ik zelfs door een bos. Eindelijk weer eens bomen en de heerlijke zachte ondergrond van een bos. Dat voelde echt fijn en het was een verademing na alle weilanden en stranden van de afgelopen periode. Ik mis hier echt een beetje bomen eerlijk gezegd.

Het was wel modderig en het was een prima training voor me om te leren daar beter op te lopen en te zien hoe de schoenen zich nou gedragen op modder. Veel geleerd deze run!

klik voor groot


Ik heb echt van alles gezien deze run. Weiland, bos, vergezichten op de heuvels en in de verte het strand (met Holy Island zelfs in beeld). Het was geweldig en zo dichtbij! Ik was erg verrast want in geen enkel jaar liep ik hier eerder. Ik weet dat vanaf Wooler geweldig lopen is in de Cheviots en daar wil ik dus ook nog heen. Dat is iets verder, Belford ligt hier 10 km vandaan, en 16 km verder ligt Wooler. Dat is dus allemaal prima te doen want het is net zo ver als naar Holy Island.

klik voor groot



Maar langzamerhand was ik wel erg benieuwd naar die St Cuthbert’s cave want dat was immers het doel van de run een beetje. Ik had weliswaar volop genoten tot nu toe, maar kom maar op met die rare stenen! Ik zag op de kaart dat ik er vlak bij moest zijn op een gegeven moment maar het stond heel slecht aangegeven. Ik had geen idee of ik van het pad af zou moeten of niet maar ineens zag ik aan de linkerhand iets dat erop leek. En ja! Daar doemden de enorme stenen ineens op. Gaaf! Met de hond erbij kan je pas goed zien hoe enorm ze zijn.

klik voor groot


in panorama (klik voor groot)

klik voor groot

Nadat ik er even had rondgewanded om alles te bekijken, is het toch echt tijd om verder te gaan, want ik moet nog wel een stukje. Mijn schoenen zien er niet uit, maar ik ben eigenlijk wel blij met de modder, want ik heb enorm goed kunnen oefenen dus dat was heel nuttig.

klik voor groot


in panorama (klik voor groot)

Stom genoeg moest ik ergens door een veld met enorme modder en rechts een hek met prikkeldraad. Voor dat prikkeldraad schrikdraad. Fijn! Toen ik iets wilde pakken kwam mijn handschoen tegen het prikkeldraad. Dat was niet leuk. Tot mijn ergernis (dat is echt het enige punt waar ik geirriteerd was door de route), snapte ik totaal niet waar ik heen moest. Soppend en glijdend kwam ik uiteindelijk toch uit waar ik heen moest en konden we onze weg weer vervolgen. Leve de kaart en GPS!

Op een gegeven moment kwamen we over een veld met schapen. Woef is dan extreem braaf en blijft gewoon bij me. Altijd weer een mooi gezicht. Deze schapen waren erg nieuwsgierig en bleven gewoon staan. Toen ik langs een smal glibberig paadje naar beneden klauterde, stond woef me beneden op te wachten, maar toen ik achterom keek, stonden de schapen te kijken wat ik aan het doen was. Dat was een leuk gezicht.

klik voor groot

Toen we al lekker opschoten, zag ik dat ik ergens rechtdoor moest. Huh? Ik zag een muurtje maar toen ik eens goed keek, bleek dat het een muurtje was waar je overheen kon klauteren en over een draad kon stappen. Dat werd dus even een uitdaging om woef zo ver te krijgen dat ze snapte dat ze et trapje op moest klimmen en dan door dat gat moest kruipen. Maar het lukte en zo konden we weer verder.

klik voor groot

Daarna een redelijk goed veld en nog een raar stroompje om over te steken maar al snel kwamen we weer bij het beginpunt van de route vlak bij Belford.

klik voor groot


Ik merkte wel dat mijn concentratie tegen het einde van de route ging afnemen en dan moet je oppassen waar je loopt. Het veld was weliswaar redelijk begaanbaar maar liep naar beneden en overal lagen stenen in het weiland waar je vooral niet op moet trappen Gelukkig ging alles goed maar je moet met dit soort rare routes toch oppassen.

Maar helemaal heel maar vreselijk smerig kwamen we weer terug in Belford. Ik heb een kwartier staan borstelen en kammen maar toen was woef alweer schoon, want de dikke modder liet zich redelijk goed uit haar vacht borstelen. Nu ik nog, maar dat moest even wachten tot ik thuis was. Op naar ons volgende avontuur, het was echt weer super. Ik weet weer helemaal waarom ik lopen ok alweer zo leuk vind, en waarom ik het doe.

klik voor groot

Gegevens:

* afstand: 18 km
* temp 8 graden – zonnig, weinig wind

februari 30 km – 2014 totaal 260 km

02.02.2014 – assignment 8: 10 km + MM – totaal 12 km (seahouses countryroads)

**02.02.2014 – assignment 8: 10 km + MM – totaal 12 km (seahouses countryroads)**

Vandaag weer een weekend assignment. Ik had al een beetje mijn twijfels of dat zou lukken vandaag want er staat een keiharde wind. Ook al koos ik voor zijwind, het was bijna niet te doen maar ik heb doorgezet. Dan weet ik ook mijn MM tijd in die omstandigheden. Maar het stukje weg dat ik koos met zijwind leek weer meer op viaduct training, dus dit was mijn slechtste MM ooit. Maar goed de volgende kan dan alleen maar beter. Gauw vergeten.

Na dit eerste stukje woef thuis opgehaald, gauw dekje omgedaan en weer op pad over de weg. Ik wist niet goed wat ik wilde lopen, dus ik besloot maar eens het weg rondje om de cottage heen te doen als een soort tempo run. Dat heb ik heel lang niet gedaan. Uberhaupt dat rondje niet, want vorig jaar liep ik er geen enkele keer. Het viel me erg tegen, want het stuk richting het kasteel loopt erg op en neer en elke keer als ik de afslag naar rechts verwachtte, kwam er weer een klimmetje. Bovendien lagen er volop plassen. Geen plasjes, maar gewoon over de hele breedte en heel diep. De eerste omzeilde ik nog via de berm (dat kost dus heel veel tijd) en uiteindelijk denderde ik maar door alle andere plassen heen. Ik train dit soort dingen nauwelijks op dit moment maar ik denk dat ik het toch ga invoeren weer voor de laatste weken. Elke week een keer dat rondje, en daarna eventueel weer verder of iets dergelijks. Maar ik was niet ontevreden over hoe het ging. Wel over de MM maar niet eens ontevreden over de tempo run daarna. Woef vond het allemaal machtig mooi. Inmiddels is ze loops geworden dus over een dag of 10 kan ik wel gaan lopen met een grote stok. Het enige risico is de boerderij hond hier. Die staat normaal al voor de ramen te turen en straks natuurlijk helemaal. En als woef zelf dan ook wel ‘zin heeft’….. Dat gaat nog lastig worden.

Op naar de volgende training dan maar, deze keer zonder wind hoop ik. Over 3 weken herkansing voor de MM.

klik voor groot


Gegevens:

* afstand: 12 km
* temp 4 graden – harde wind

februari 12 km – 2014 totaal 242 km

31.01.2014 – parcoursverkenning: bamburgh lus 2 – 13 km

31.01.2014 – parcoursverkenning: bamburgh lus 2 – 13 km

Eerder probeerde ik al het laatste lusje van de ultra te lopen maar dat mislukte door een hek dat ik niet open kreeg. Maar ik laat me niet gek maken en dus benaderde ik de route dan van de andere kant en besloot vanaf de duinen, langs het kasteel (op weg naar de finish normaal), door een bospaadje, langs de weg en via Red Barns de route te benaderen. Ik weet nu immers al dat ik na Monkshouse linksaf de duinen in moet bij de bunker, de weg over moet steken, langs de boerderij moet lopen en dan door het hek naar links. Dat deed ik al, alleen zou ik dus nu van rechts komen bij het hek en gewoon door kunnen lopen, en verder de juiste route in de juiste richting op moeten kunnen lopen. Zo gezegd zo gedaan. Er staat een redelijk forse wind van 65 km per uur met windstoten die harder zijn. Helaas zal ik die wind op de heenweg tegen hebben door het veld, maar het is niet anders. Ik wil per se de route in de goede richting lopen.

Eerst parkeren en door de duinen. Maar ik bedenk ineens dat ik nog niet het paadje heb gezien van de ultra zelf die vanaf de weg zal komen dus ik besluit terug te lopen om dan ook daadwerkelijk dat pad te zien. Boeiend, want dat komt dus gewoon op precies hetzelfde duinpad uit waar ik net vandaan kwam. Ik zie sneeuwklokjes!

klik voor groot

Daarna het pad op langs het kasteel en je merkt meteen dat het twee dagen droog was, want het pad is prima begaanbaar, een stuk beter dan een paar dagen geleden. Zo zie je maar dat je inderdaad geen invloed hebt op bepaalde dingen zoals het weer. Onnodig dus om je druk over te maken, het kan meezitten of het kan tegenvallen. Volgens mij heb ik qua training er alles aan gedaan en als het blubber is straks, dan kost dat dus gewoon extra tijd. So be it.

Langs het kasteel even omhoog lopen en daarna straks over het paadje weer richting de weg. Ik neem en stukje weg om een beetje op te schieten, maar je kunt al eerder het pad door de weilanden op. Maar de ultra loopt daar ook niet, dus nemen we de weg maar.

klik voor groot

Na de huisjes van Bamburgh slaan we rechtsaf richting Red Barns. Ik herken die naam, want er staat een huis te koop waar ik eens op internet naar keek. Grappig dat ik daar nu langs zal lopen. Het ziet er in werkelijkheid heel anders uit dan op het plaatje. Beter. Zo zie je maar. Maar hoe dichterbij ik kom, hoe minder ik de route snap. Ik kijk op de kaart en zit toch echt goed. Gelukkig komt er net en auto het erf op rijden waar ik sta te turen op de kaart en hij vertelt me dat ik inderdaad over zijn terrein moet lopen en dan weer op het pad zal komen. ij is even bezig met het hek, dus het bordje ontbreekt. Aha. Nou weer wat geleerd en na even gekletst te hebben, vervolg ik weer mijn weg. Mijn pace voor vandaag is dus verder onbelangrijk want de tijd liep tijdens dit praatje gewoon door en ik zie dus nu 11 min/km op de teller staan. Tsja dat krijg je met dat kletsen. Maar inderdaad is het pad gauw gevonden en hier begint het bikkelen tegen de wind in pas goed. Het veld is totaal open en de wind beukt op ons in. De oortjes van woef flapperen in de wind maar ze loopt moedig voor me uit. Vandaag is ze jarig! Mijn stoere hond doet het toch maar weer mooi zo samen met mij door weer en wind. Dat we straks regen gaan krijgen, is nu wel duidelijk maar het is nog droog.

Al snel komen we langs dat hekje dat ons van de week tegen heeft gehouden. Ha! Maar nu staan we aan de goede kant en kunnen we gewoon lekker verder draven. Opvallend is wel dat ook dit weiland een stuk beter er bij ligt na 2 droge dagen.

klik voor groot


De route laat zich gemakkelijk vinden maar ik ben blij dat ik dit nu een keer gelopen heb, want ergens gaat het nog bijna mis omdat er ook geen bordjes meer staan. Na een hek moet je scherp linksaf en daar loop je dus gemakkelijk voorbij. Maar ik herken het ongeveer en weet welke richting op moet, dus ik kan hier niet verkeerd straks. Het pad valt me reuze mee, door de schapen is het omgewoeld en modderig maar niet glad dus prima te doen.

klik voor groot

Uiteindelijk komen we op de weg uit. Ik liep daar al vaker en en de weg vanaf nu wel ongeveer. De weg loopt lekker naar beneden, daarna slaan we linksaf naar beneden en weer wat omhoog. Prima te doen allemaal en bekend terrein. Deze weg liep ik al tijdens de 45 km route deze richting op. Verder en verder lopen we, naar Glororum en verder rechtdoor naar Budle bay. De weg loopt best lekker even naar beneden en ik ben verrast dat ik deze weg de andere richting op liep tijdens de 45 km route. Pfffff zwaar. Eventjes omhoog en dan weer naar beneden richting Budle bay. Ik passeer een aar geweldig mooie huizen die ik nog nooit eerder gezien heb. Prachtig. Ik zie in de verte voor me Budle Bay al liggen. Inmiddels sneeuwregent het al zachtjes en ik voel dat het langzaam steeds harder gaat regenen. De wind trekt ook nog wat extra aan. Maar wat kan me gebeuren, we zijn al een heel eind en alles gaat prima.

Als ik aan het einde van de weg kom, zie ik het pad waar ik overheen moet. Maar ik zie ook dat vlakbij het hekje waar het pad loopt, die grote groep koeien met stier en kalfje staat. Makkelijk dat je dat kunt zien vanaf de weg, want hier had ik al rekening mee gehouden bij het maken van de route. Ik kies dus toch niet voor het pad door het weiland met de enge koeien, maar loop een stukje over de weg en zal straks linksaf slaan weer de juiste route op. Misschien doe ik dat tijdens de ultra ook wel als ik die dieren zie sta, maar nu met de hond erbij, doe ik het zeker. Ik weet dat het ietsje langer is, maar vooruit maar.

Zo gezegd zo gedaan en al snel lopen we richting het caravan park weer richting de zee. Straks weer rechtsaf richting golfbaan en dus weer op bekend terrein want dat stukje heb ik nu inmiddels al vaker gelopen. Het is inmiddels een beetje noodweer geworden. De regen en de wind beukt op ons in. Woef draaft moedig voor me uit, oortjes wapperend in de wind. Nog een stukje over de golfbaan en over het pad daarna.

klik voor groot

Na de golfbaan even over de weg. De golven van de zee zijn enorm hoog en het geluid is oorverdovend. Er staan heel wat auto’s op de eerste parkeerplaats met mensen erin die naar de beukende golven kijken. Het heeft ook wel iets magisch. Het is schitterend om te zien maar dan wel vanuit een auto. Het waait hier zo hard, en de regen slaat zo hard in mijn gezicht dat ik nauwelijks meer iets kan zien. Soms komt er een hageltje in mijn oog en dat vinden mijn lenzen weer niet zo leuk. Maar we zijn er bijna, dus gewoon even doorzetten. Ik vuur een oud anker af van een eerdere run en loop dus rustig verder. Niet eens meer een kilometer dus ik ben er bijna. Grappig genoeg is de route toch wat langer dan ik dacht en daarmee komt mijn maandtotaal op 230 kilometer.

Ik vind het niet heel vervelend als ik de auto zie staan en ik doe gauw mijn jack aan en een muts op. Even nog de pootjes van woef schoonmaken in de zee en dan gauw naar huis. Deze keer dus geen fatsoenlijke cool down want daar is het weer echt niet geschikt voor. Ik droog woef gauw af, doe de droogjas om en we gaan lekker naar huis waar mijn jarige woef meteen in slaap valt na een lekker bakje eten.

klik voor groot

Op naar ons volgende avontuur. Deze keer ging alles goed en was ik voorbereid op enge koeien die ik zo kon omzeilen. Jammer dat het nu weer zo hard regent want zo wordt het natuurlijk niks met de weiland en de paden….

Gegevens:

* afstand: 13 km
* temp 3 graden – harde wind

januari 230 km – 2014 totaal 230 km