**08.01.2015 – west highland way – 14 km**

Eergisteren wilde ik een route doen uit een boekje dat helaas allemaal niet zo bleek te lukken. Maar vandaag was het plan om dan alsnog een stukje van de west highland way te doen. Vorig jaar deed ik stage 5 en vertrok ik met een taxi naar het beginpunt van de route vanaf het eindpunt waar ik de auto geparkeerd had. Deze keer wilde ik weliswaar de afstand doen van de 6e etappe, maar gewoon heen en weer vanaf Kings House Hotel. Dus een stuk van de 6e etappe en weer terug. Op zich is dat namelijk helemaal niet vervelend, want het uitzicht is beide kanten op spectaculair en als je maar een richting oploopt, dan mis je een deel. Bovendien had ik geen flauw idee hoe het weer zou zijn/wordenen hoe het lopen zou gaan. Op deze manier is dat allemaal heel gemakkelijk te regelen. Enige minpuntje van de dag was de late start (vanwege de wind) waardoor ik uiteindelijk maar een klein stukje gelopen heb. Maar zo blijft er altijd wat te wensen over! Het stuk van Inveroran naar het punt waar ik nu gebleven ben en verder vanaf Kings House Hotel via de Devil’s staircase naar Fort William. Dat met dus allemaal nog een keer gebeuren.

Bij de start was het ineens mooi weer, met een flauw zonnetje. Snel op weg dus, mijn kleding en van waf in de rugzak. Ik word al een echte pakezel maar het doet me weinig dat gewicht op mijn rug eigenlijk.

klik voor groot

Wafje vond het alweer helemaal leuk en rende blij voor me uit. Helaas ging het hard regenen na 300 meter en besloot ik haar toch haar jasje snel aan te trekken. Alles van mijn rug dus en snel de jas eruit. Gelukkig heb ik inmiddels van Exped waterdichte zakken in mijn rugzak in verschillende kleuren, dus ik kon snel vinden wat ik moest hebben en de rest bleef lekker droog. Een verademing dus.

Zo hobbelden we verder. Ineens begon het te sneeuwen. Dat was met de keiharde wind geen pretje en best pijnlijk op mijn wangen. Maar ik wist dat de wind straks anders zou staan omdat we moesten afslaan. Ik was ook goed gekleed in mijn peperdure Nike Vapor Windrunner Jacket (gelukkig in de sale maar ik begrijp inmiddels waarom dat jack 179 pond moet kosten). Daaronder een lange mouwen shirt en zelfs de rain sleeves. Je hebt geen idee wat het weer met je doet in de bergen. Ik ben tegenwoordig gauw warm, maar een echte stormachtige wind met regen/hagel/sneeuw in de bergen voelt echt bijzonder koud zonder goed kleding. Ik denk ook eigenlijk dat ik eergisteren (met de afgebroken ronde) niet goed gekleed was uiteindelijk. Vandaag wel, en ik heb me ook de hele route echt comfortabel gevoeld. Ook bij stilstaan en foto’s maken heb ik het geen moment koud gehad en dat is belangrijk.

klik voor groot

Na ruim een kilometer waren we al bij de afslag richting de ski helling. Er was totaal geen uitzicht over de bergen en ook het huisje dat normaal zo fotogeniek is, had geen enkel uitzicht over de bergtoppen die erachter liggen. Jammer maar ik had het nu eindelijk eens gezien.

Het is inmiddels ook harder gaan sneeuwen en ik ben verrast dat er in no time echt een laagje sneeuw ligt op het pad.

klik voor groot

Ik hoop maar dat het straks minder waait of niet meer sneeuwt, want anders heb ik op de terugweg dit allemaal pal in mijn gezicht en dat zou helemaal afzien zijn. Nu is het prima te doen en het wordt vast straks beter. Ik vind het wel spannend en terug ga ik zeker niet. Daar is ook geen reden voor. Het is veilig, het pad is zichtbaar en het is niet zo winderig dat je de berg afwaait ofzoiets. Het is alleen even oppassen dat je niet over stenen zwikt of struikelt want met het laagje sneeuw is het allemaal natuurlijk een beetje verborgen.

Het wordt steeds mooier om me heen. Ik geniet met volle teugen. Wie had dit nou kunnen bedenken. Sneeuw is een stuk leuker dan regen!

klik voor groot

Het waait behoorlijk want op een van de foto’s hierboven zie je het oortje van woeffie in de wind wapperen. Zij vond vooral de grouses helemaal geweldig die overal wegfladderden uit de sneeuw. Maar ze breef braaf bij me en zefs toen er eentje bleef zitten en zij naderbij sloop, ging ze er uiteindelijk niet op af gelukkig.

Mijn schoenen deden het prima op de verse sneeuw. Soms lag er onder de sneeuw een stroompje water, en dat zorgde wel voor natte voeten.

Toen wat later het zonnetje ging schijnen en op zommige stukken de sneeuw smolt, spoot het water soms tot mijn oren als ik eroverheen hobbelde. Kan me niet schelen, ik heb goede sokken en als je maar gewoon blijft lopen, krijg je eigenlijk geen koude voeten.

klik voor groot

Toen het opklaarde, kreeg ik ook zicht op de bergtoppen. Zeker het uitzicht achter me was adembenemend. Ik ben ook heel vaak gestopt om te kijken. Dit moet je echt beleven. Alleen maar doorrennen met de blik op de grond is niet zo zinvol. Hardlopen is hier meer het doel om wat verder te komen dan met wandelen en dat lukt prima. Voor me wordt het uitzicht ook ineens een stuk mooier, als ik zicht krijg op de meertjes van Rannoch Mor. Gweldig gezicht, en ik ken het alleen maar vanuit de auto als we over de weg naar huis rijden na het herten fotograferen in de Glen. Wat een belevenis om hier zo te lopen met waf in dit weer. En wat bof ik dat het even zo mooi opentrekt zodat ik alsnog alles kan zien.

klik voor groot

Uiteindelijk moet ik toch weer eens terug. Ik ben over de top op ruim 400 mtr en merk dat ik weer een stukje aan het dalen ben. Dat geeft niet dat ik straks weer omhoog moet, maar het betrekt inmiddels weer en aangezien het nog hard waait, ga ik liever terug en loop eventueel nog een stukje voorbij Kings House Hotel de volgende stage van de WHW op. Eerst maar terug. Met moeite draai ik om, want ik zou nog zo graag verder gelopen zijn. Maar ja…. je loopt met verstand en met het besef dat je gewoon nietig bent daar in de bergen en het bovendien eigenlijk ‘slecht’ weer is.

klik voor groot

Misschien is het nog helder genoeg voor een foto van de cottage met wat uitzicht op de bergen….

klik voor groot

Dan steken we weer over en lopen het laatste stukje weer richting het hotel.

klik voor groot

Ik had gelijk, het weer slaat om en het wordt donker, somber en ineens klettert het van de regen. Ik ben natuurlijk weer van de top af en dus is de sneeuw gewoon regen geworden en is het niet meer prettig om te lopen en zie ik ook niets meer omdat het dichtgetrokken is.

Om lekker warme voeten te krijgen, besluit ik wel nog een stukje door te lopen waarbij ik nog een stel ontmoet die net de 7e etappe gelopen hebben en straks in het hotel gaan slapen. Zij hadden veel regen onderwe gehad en komen dus nu ook in de stromende regen aan.

Ik loop nog even verder en draai uiteindelijk weer om richting de auto. De trip zit er op. Ik had vandaag wel uren kunnen lopen daar. Alles is mooi en achter elke bocht zit weer een andere verrassing qua uitzicht. Seizoenen wisselen elkaar bijna af per kwartier. Zo heb je sneeuw, zo heb je zon en zo loop je weer in de regen. Je moet je er vooral niet door laten weerhouden op pad te gaan.

Het enige punt is wel dat je goed voorbereid moet zijn als je bergen in gaat. Achter een bergkam kan het ineens heel ander weer zijn dan in een dal of achter de andere bergkam. Goede kleding en ‘nood dingen’ lijken overdreven om mee te nemen maar zijn het niet.

Ik maakte twee jaar geleden de fout door de Cheviots in te gaan zonder iets mee te nemen. Ik vond het ook een beetje onzinnig, maar dingen als een thermodeken, fluitje en lamp horen standaard in de rugzak te zitten, samen met wat voeding en drinken. Als je valt, of je kunt ineens om een of andere reden niet verder, moet je warm kunnen blijven. In mijn rugzak zitten bijvoorbeeld ook van die zakjes die je kunt breken om handen (of voeten) eenmalig te verwarmen.

Elke keer leer je bij en dat is maar goed ook.

Op naar het volgende avontuur.

video:

gegevens:

* 14 km
* 0 graden – wind en sneeuw

jan 95 km – 2015 totaal 95 km