**02.01.2014 – west highland way 5th stage – 15 km**

Vandaag stond er echt een spannende run op het programma. Ik wilde de 5e etappe van de west highland way lopen, van Tyndrum naar Inveroran. Ik had werkelijk geen idee wat me te wachten zou staan en ik had al wat dingen bekeken op internet. Vorige week werd het me nog afgeraden door de WHW mensen via Twitter, maar deze week leek niets een poging in de weg te staan. Hoewel…..de regen kletterde tegen de ramen maar dat zou me niet tegenhouden. Het weer kan immers ook meteen omslaan. Toen we bijna klaar waren met ontbijten en ik al omgekleed was, belden we het taxi bedrijf waar we van te voren al haddn geinformeerd of het mogelijk was om in de rimboe daar een taxi te krijgen. Het bedrag was heel redelijk voor dat gebied (22 pond) dus dat was snel afgesproken. Ik zou met de auto naar Inveroran gaan en vanaf daar naar het startpunt van de route zodat ik lekker weer bij de auto uit zou komen aan het einde van de run.

Toen ik wegreed, zei S. nog ‘tot vanavond’ en hoewel hij een grapje maakte, bleek deze uitspraak onverwacht helemaal waarheid te worden. Helaas, maar eerst de run!

De rit naar Inveroran ging voorspoedig en ik was keurig op tijd. De taxi was ook op tijd en in de stromende regen gingen we op pad naar de startplaats bij Tyndrum.

Klik voor groot

De vrouw van de taxi vertelde dat ze nog niet vaak iemand in deze tijd van het jaar naar de route bracht. Zelf had ze het nog nooit gelopen omdat ze gek werd van alle mensen die ze moest oppikken en route. Veel geblesseerde mensen of mensen die geen zin meer hadden. Ik vond het wel grappig. Een kennis van haar man had de race een keer gelopen in 17 uur en was daarmee 2e geworden. Lijkt me helemaal super om een keer te doen als ik later groot ben, maar daarvoor moet je eerst kwalificatie runs doen. Dat is dus allemaal even ver weg, maar een keer als meerdaagse loop is het ook erg gaaf denk ik.

Na een kwartiertje waren we bij de start en kon het avontuur beginnen. Ik vond het best een beetje spannend. Ik had bewust gekozen voor de 5e etappe en niet de 6e, omdat je bij de 5e toch nog een gevoel houdt van ‘mensen’ in de buurt. De start was naast een winkeltje en al snel waren we op pad. Waf vond het meteen al leuk. Grappig genoeg was het opgehouden met regen dus de start was redelijk droog. De wind was wel gaan liggen en het zachte briesje dat er stond, zou het eerste stuk in de rug zijn, dus dat was wel een geluk!

Het begin van de route was al erg mooi. Besneeuwde bergtoppen om me een en helaas kan een foto nooit weergeven hoe het er in werkelijkheid uitzag. Veel mooier dan je kunt vastleggen.

klik voor groot

Na korte tijd moest ik ineens over een vervelend pad omhoog de heuvel op. Dat was wel grappig want ineens was ik toch echt in de Highlands aan het rommelen op een bergpad. De Teasi had de route netjes op het scherm, en ook op de telefoon stond de route op een OS 1:25.000 kaart. Wat dat betreft kon er niks misgaan maar de route is ook aangegeven en kan eigenlijk niet verkeerd gaan. Dat is wel lekker lopen, je hoeft alleen maar te lopen en te genieten. Maar het pad was vrij technisch en ik moest wel opletten waar ik mijn voeten zette. Woef liep voorop als stormram.

klik voor groot

Uiteindelijk ging het pad weer naar beneden om onder de weg door te gaan. Ik moest daar voor de eerste keer woef optillen en er zouden nog veel uitdagingen volgen waar ik woef overheen moest krijgen.

klik voor groot

Daarna weer volop genieten op de route. Alles was mooi en nieuw natuurlijk. Op een gegeven moment zag ik aan de overkant van water koeien staan. Dat was een prachtig plaatje en woef moest ook even poseren natuurlijk.

klik voor groot

Ik hobbelde steeds verder en ik vond het weer geweldig dat ik dit kan doen op deze manier. Lekker lopen, in een prachtige omgeving en met een blije woef die ook nog een beetje op me past. Ik kwam overigens niemand tegen natuurlijk. Helaas stuitte ik wel een paar keer om hekken en hekjes waar ik even powerlifting moest oefenen. Bij het hek van de foto moest ik woef over het grote hek tillenen dat valt niet mee als je een hond niet keihard op de grond wilt laten kletteren aan de andere kant van het hek!

klik voor groot

Toen ik dichter naar Bridge of Orchy kwam, sloeg het weer om en hingen er ineens grote witte wolken,

klik voor groot

Maar goed ik moest toch door dus sukkelden we verder en gingen bij het spoor door een tunneltje.

klik voor groot

Omdat het allemaal zo mooi was, kwam ik eigenlijk veel sneller dan ik dacht bij Bridge of Orchy. Ik moest daar even de weg oversteken naar het hotel Bridge of Orchy waar we jaren geleden wel eens gegeten hadden.

klik voor groot

Inmiddels was het heel grijs geworden en even later begon het keihard te regenen. Bij het hotel waren wel enkele wandelaars die dik ingepakt in waterproofs een rondje maakten. Ik had het pad al gezien waar ik heen moest richting Inveroran. Dat zou de eerste kennismaking worden met Rannoch Moor, als een soort opwarmer.

klik voor groot

Ik was benieuwd maar al snel was ik aan het klimmen op grote rotsblokken waar het water overheen stroomde. Ik was blij dat ik goede schoenen aanhad.

klik voor groot

Ik vond het wel apart. Op een gegeven moment zag ik de eerste watertjes van een afstand en van hoogte. Wat was het ontzettend mooi! Dit had ik niet verwacht want de weg naar het hotel over de weg is vlakbij het water en nu zag ik het ineens van een hoogte!

klik voor groot

klik voor groot

Ik hoef niet zoveel te schrijven bij de foto’s denk ik, want het was gewoon prachtig. Ik genoot en lette goed op hoe ik liep. Ineens zag ik ook in de diepte weer de auto staan bij het kleine hotelletje. Daar moest ik dus heen en ik vond het jammer dat het avontuur al bijna ten einde was.

klik voor groot

Toen ik weer beneden kwam, zag ik hertjes staan bij het hotel. Ze liepen weg toen ik eraan kwam maar ik kon ze goed zien. Ik besloot even verder te lopen om het begin van route 6 te doen. Maar toen ik zag dat het eerste deel tot Victoria Bridge over de weg liep en het ineens heel donker werd, besloot ik terug te gaan. Ik was best nat en koud, dus ik vond het eigenlijk wel welletjes zo. Ik liep dus terug naar de auto en bedacht dat ik op een redelijke tijd thuis zou zijn om nog wat aan de dag te hebben Wel zo leuk voor S. natuurlijk! Ik verzorgde eerst de hond, gaf haar te eten, maakte haar droog en warm en at zelf een meegebrachte boterham. Ik trok mijn natte shirt uit en trok droge kleren aan. Alleen mijn broek en kousen kon ik niet uittrekken. De schoenen waren natuurlijk ook doorweekt. Maar over een uurtje zou ik al thuis zijn, dus what the hell. Wist ik veel……

Toen ik in de auto zat te eten, zag ik iemand die net aan kwam lopen en ook de herten zag. Grappig genoeg kwamen de herten kijken en uiteindelijk waren ze zo dichtbij dat je ze kon voeren. Ik ging natuurlijk de auto uit om ze te voeren en te aaien. Wat een leuke ervaring!

klik voor groot

Daarna was het genoeg en reed ik weg naar huis. Op dat moment kletterde de regen tegen de ramen. Ik was erg blij dat ik ervoor gekozen had om de route af te ronden bij het einde en niet door te gaan voor een stukje van de volgende etappe. Ik stuurde een sms naar S. dat we op weg waren.

Toen ik bij Dalmally was stuurde ik een sms dat ik het koud had…. ik kreeg als antwoord dat de verwarming aanstond voor een douche en de slagroom klaar was. Maar helaas….. In de bocht merkte ik dat er iets is was en het volgende moment was het klaar. Een klapband.

klik voor groot

Godzijdank niet in de totale rimboe, maar net voor een service station. Mensen! Het had op geen beter plek kunnen gebeuren. De man probeerde te helpen met een compressortje via de aansteker maar dat ging niet. Er kwam iemand met een echte pomp maar de lucht ging r net zo snel uit als erin. Jammer maar helaas. Toen begon het grote rondbellen en wachten. Het bleek een feestdag te zijn dus zelf een garage bellen in Oban had geen zin (zo bleek). Uiteindelijk de anwb gebeld. Die hadden een computer storing en aangezien ik geen uren wilde wachten (dacht ik toen nog), belde ik de verzekering. Ondertussen probeerde ik nog andere garages te bereiken maar kreeg niemand. De verzekering ging voor me aan de slag.

Ondertussen klappertandde ik van de kou natuurlijk met mijn natte broek en schoenen. Gelukkig had ik ook een jogging broek in de auto en dat was iets beter. Maar de verlossing kwam in de vorm van de echtgenote van de eigenaar van de shop. Ik kwam met haar aan de praat toen ze haar man even verving omdat hij ging eten. We hadden het over wandelen, lopen en honden en toen ik de foto’s liet zien waar ook woef op stond, had ze kennelijk bedacht dat ik wel OK was. Toen haar man terug kwam, vroeg ze of ik mee naar binnen kwam, samen met woef die zielig in de auto zat te wachten. Dat wilde ik wel en al snel zat ik in de hondenkamer samen met woef. Lekker warm. Zonder dat ik kon tegensputteren kreeg ik een left over van een Indiase maaltijd voorgeschoteld en om 5 uur kreeg waf zonder morren een bakje eten samen met de andere honden. Daarna nog een koekje en alles was weer tonnetje rond. Ik keek met verbazing toe hoeveel voer er in de bakken werd gedaan. De honden van de vrouw waren gigantisch dik. Ik snapte wel waarom. Woef schrokte de brokken en het blik snel naar binnen, de dikkerdjes snuffelden wat aan het bakje en hoefden eigenlijk niet. Ik snap dat wel. Ik was erg benieuwd hoe deze meuk zou gaan vallen, aangezien madam alleen maar vlees krijgt.

klik voor groot

Ondertussen ging constant de telefoon. Eerst om te zeggen dat er echt niemand zou komen. Huh? Ik vroeg hoe dat dan zou moeten als ik in de bossen had gestaan. Hij ging nog een keer zijn best doen. Ik had zelf al bedacht ondertussen dat ik de auto daar misschien kon laten staan en morgen dat maar terug zou komen. Maar na een uurtje ging weer de telefoon dat er iemand zou komen vanuit Oban. En zo geschiedde: na ruim 4,5 uur werd de auto op de takelwagen gereden en konden woef en ik ook in de wagen klimmen die ons naar huis zou brengen. Eind goed al goed en om 19.30 waren we eindelijk thuis. Weer met een aparte ervaring!

klik voor groot

Morgen dan maar verder kijken. Eerst lekker opwarmen en slapen en dromen over de mooie run met het rare einde. En ja inderdaad: erg veel foto’s voor een piepkleine afstand maar als je er een keer zelf geweest bent, begrijp je waarom.

Gegevens:

* afstand: 15 km
* temp 8

januari 15 km – 2014 totaal 15 km