Vandaag was dan de dag van mijn eerste HM. Gekozen voor een HM hier in de UK, mijn lievelingsland. Wist ik veel wat me te wachten stond…..

Vanmorgen vroeg opgestaan en vertrokken richting Nottingham. Het zou een 2 uur durende rit worden maar dat bleek mee te vallen want na 1,5 uur reden we al het gigantische veld op dat dienst deed als een van de parkeerplaatsen. Vroeg aankomen, zou betekenen lastig weer vertrekken bleek aan het einde van de dag, maar dat wisten we toen nog niet natuurlijk.
Na aankomst eerst het shirtje geruild voor een andere maat en eens rond gekeken rond de startvakken. Ik zou starten in groen en dat was snel gevonden. Ook even gekeken naar het laatste stuk van het parcours. Altijd handig om te weten wanneer je er bijna bent. Gelukkig bleek ergens een bord met 400 meter te staan dus dat was bemoedigend.
Het was al aardig warm en van de voorspelling voor regen bleek niets te kloppen. Er stond wel een harde wind, maar dat zou aan het einde van het parcours een stukje wind mee zijn.

Klik voor groot en gallery

Langzaam aan kwamen meer mensen het terrein van de race village op en begon het te lijken op een evenement met veel mensen. Maar hoe anders is het in Nederland waar alles kleiner is en dus voller lijkt. Er liepen hier 16.000 mensen mee, maar zo zag het er zeker niet uit.

Helaas bleken er slechts 2 pacers te zijn, op de 2 uur en de 1.45 uur. Beide natuurlijk niet haalbaar voor me, ook al wilde ik helemaal het begin met de 2 uur pacer meelopen. Overigens heb ik de pacer pas op het laaste moment gesignaleerd in het startvak toen het eenmaal bijna 10 uur was.

Na de eerste verkenning terug naar de auto om me om te kleden en mijn schoenen aan te trekken. Tot mijn verrassing kwamen er ineens Adidas schoenen uit de zak in plaats van de (ook) gele Asics maar bleek in de andere zak gelukkig het paar Kayano 15 te zitten, dus heb ik die gekozen. Dat leek me ook geen gek idee op deze afstand die ik voor de eerste keer zou lopen op onbekend terrein. Snel zou ik immers toch niet zijn.

Op de terugweg naar de race village bleek door bouw werkzaamheden ineens een soort bruggetje gebouwd te zijn met een enge metalen oppervlakte. Hartstikke glad en ik ben al zo’n held (maar niet heus).

Daarna heel rustig wat ingedribbeld en gewandeld maar dat hadden we al de hele tijd eigenlijk gedaan. Het was erg winderig maar het beloofde wel al warm te worden.

Daarna naar het startvak gegaan. Het was opvallend dat er bijna niemand met een waterbelt liep. Dat bleek niet de gewoonte. Er was prima verzorging onderweg maar wat eigen water bij je hebben is toch ook wel fijn.
Voor de start nog even met de 2 uur pacer gesproken en hij vertelde al dat het vrij hilly zou zijn en best zwaar. Hum… zeker voor ons laaglanders.

En dan is kennelijk ergens een startschot gegaan, ergens in de verte. Ik kan de start niet eens zien in mijn vak voor slakken. Maar langzaam aan wandelen we dan toch richting de start en zie ik ineens matten opdoemen. De chip wordt hier om de enkel gedragen maar daar merk je niks van.

Als ik over de matten ga, klik ik de Garmin aan. Zal mij benieuwen. Ik heb de autolap op 4 km gezet, en besluit niet teveel te kijken. Ik haak aan bij de pacer en die loopt in een prima tempo. Alleen…..het is zo ontzettend druk dat de goede man al snel ineens ergens anders loopt omdat er erg veel mensen lopen. Hij kijkt verder niet op of om dus ik richt me op het bordje dat hij in zijn handen houdt en probeer dat tempo aan te houden. Ik voel me goed en heb nergens last van. Het tempo is prima, het lijkt zelfs niet eens snel te gaan. Maar dan doemt ineens al de eerste helling op. Omdat er een enorme slinger mensen voor me loopt, zie ik de slinger ineens omhoog gaan. Oeps. Ik had wel gezien dat er al snel een helling zou zijn richting het kasteel, maar als het dan ineens voor je opdoemt, valt dat een beetje tegen.

Het tempo blijft aardig goed en de eerste lap doe ik op de geplande tijd. Omdat het mijn eerste HM is, en een zwaar terrein zal zijn, doe ik rustig aan. Langzaam wordt het warmer. Ik ben eigenlijk verrast dat er al 4 km opzit. Gek is dat. Als je een 5 km run doet, lijkt 5 km al ver en nu loop ik zonder nadenken al 4 km weg.

Op mijn hoofd klinkt zacht een muziek met een beat in een bepaalde cadans. Ik bedenk dat ik blij ben dat ik de cadans omlaag heb gezet tijdens het inlopen, want dit is gewoon goed te doen zonder kapot te gaan. Wat is er leuk aan een snellere 10 km om vervolgens niet meer te finishen?

De volgende kilometers gaan ook prima. Het tempo is bij de tweede doorkom tijd wel wat gezakt. We draaien een helling op richting park. Onderweg vallen de mensen bij bosjes en dat is niet echt leuk om te zien. Ambulances scheuren langs met gillende sirenes en vlak voor de ingang bij het park ligt ook iemand met een doek om hem heen. Dat is niet echt opwekkend allemaal. Ik snap het wel want ik heb ook best moeite met de heuvels maar neem kleine pasjes en let op mijn ademhaling.

Rond 10 km gaat op mijn dashboard ineens een rood lampje branden: fuel deficit. Ik heb toch echt de hele week goed gegeten en zeker goed gedronken en iedere 4 km heb ik al uit mijn flesjes gedronken. Het flesje dat ik onderweg aannam bij de drinkpost viel niet goed. Lastig. Ik moet nog een heel eind en op deze manier ga ik dat dus niet halen. Waarom doe ik dit eigenlijk? Mensen om me heen die keihard aan het hijgen zijn, casualties langs de weg. Dit is dus het verschil tussen fit en gezond blijkbaar. Weer doemt een helling op. Ik haal het op zich wel maar het gaat niet snel. Dan komt weer een drankpost in zicht. Ik besluit een flesje aan te pakken en dat al wandelend op te drinken. Dat valt dan vast beter en ik heb gewoon vocht nodig om dat waarschuwingslampje op het dashboard weer uit te krijgen. Het wandelen zal immers maar enkele tientallen meters in beslag nemen en meestal geeft dat wel een soort reset. Dat blijkt ook zo te werken en al snel diesel ik weer vrolijk door. Helaas komen er nog een heel aantal hellingen en hellinkjes en vallen die natuurlijk soms wat zwaarder. Maar er wandelen zoveel mensen, dat ik al helemaal trots ben dat ik gewoon op mijn eigen tempo zonder problemen lekker doordiesel. Als laaglander ben ik dit helemaal niet gewend en de rondjes van afgelopen week zetten natuurlijk geen zoden aan de dijk voor nu. Ik lach bijna als ik bedenk dat ik 2 jaar geleden al problemen had met de 3 minuten achter elkaar van Evy Start 2 Run. Hier loop ik dan…… in de UK met een rotzwaar parcours van meer dan 21 kilometer. Iedere volgende HM zal sneller zijn. Toch ben ik verrast als ik op mijn klokje zie dat ik binnen de 2.15 binnen kan komen. Het lampje op het dashboard is uit, dus misschien is het mogelijk.

Dan gaat de zon echt schijnen, zijn we uit het bos en komen er nog wat van die leuke hellingen. Onder deze post staat het hoogteprofiel van de run. Bij de laatste waterpost gaat het lampje weer aan en heb ik echt water nodig. Ik heb dat nog niet eerder gehad tijdens de trainingen, maar misschien is de combinatie van de zon en de hellingen toch best vermoeiend. Ik besluit dus voor het water te gaan en dat kost me tijd. Jammer dan. Als ik S. langs de weg zie staan, zwaai ik vrolijk en hobbel lachend voorbij. Ik hobbel met mijn slakkentempo langs veel mensen dus laatste zal ik echt niet worden.

Dan loop ik ineens langs de rivier en weet ik dat het einde nu echt in zicht is. Ik ga het einde halen! Werkelijk uitlopen en niet vermoeid. Dat is toch wel echt een opsteker, zeker gezien de mensen die wandelen ondanks dat de eindstreep in beeld is. Het bord met de laatste 400 meter doemt op en dan weet ik dat ik straks over het enge bruggetje zal lopen en door de finish zal lopen. Ik ben wel blij dat ik er ben. De Garmin staat op 21.4 km.

Na de finish wordt bij iedereen meteen de chip van de enkel verwijderd en worden de medailles uitgereikt en foliedekens om afkoeling te voorkomen want er staat een keiharde wind. Ik ben ook totaal bezweet dus ben blij met de folie. Ik drink 2 flesjes leeg en dat doet me goed.

Daarna gaan we de medaille laten graveren bij een ouder stelletje dat dit met de hand in huisvlijt zit te doen met een handmachine.

Ze snappen niets van mijn 1e HM regel die ik er ook op wil hebben en uiteindelijk wordt dat 1st HM. Ook best. De tijd wordt weergegeven met streepjes ertussen zodat het net een datum lijkt maar what te heck. Ik ben er, en het voelt alsof ik de medaille verdiend heb.

Langzaam wandelen we naar de auto terug en na een tijdje kunnen we dan het grote veld afrijden. We gaan nog even naar een winkelcentrum vlakbij Nottingham en daarna gaan we richting het huisje. Het zit erop. Ik ben tevreden over deze eerste poging waarbij ik bewust gekozen heb onderweg om het tempo te laten zakken, vanwege het waarschuwingslampje dat af en toe opflikkerde, het parcours en het feit dat mensen toch wel bij bosjes neervielen om me heen. Dat zou mij toch echt niet gebeuren. Het is maar een spelletje. Bij het tanken en omkleden bij de Shell praat ik toevallig nog met een deelnemer van 60 jaar (met meerdere marathons en halve achter de rug) die vertelde dat hij het zwaar had gevonden en 15 minuten had gelegen om bij te komen. Dat lijkt me toch niet gezond en ik ben dus echt blij dat ik het zo gedaan heb. Volgens mij zit er op een vlakkere HM echt wel een goede tijd in, zelfs voor mij in mijn onervarenheid. Ben benieuwd wat ik er volgend jaar in Nederland van terecht breng, zeker na de wintertraining in de heuvels.

Op naar het volgende rondje.

Gegevens:

* afstand: 21,4 km
* temperatuur 20
* HR max 160

rondje in google earth openen

september 67 km – 2011 totaal 1.436 km