**03.01.2014 – bonawe to glen etive – 31 km**

Vandaag werd het ineens weer prachtig weer. Omdat we de fiets nog hebben, besluiten we om samen een lange route te gaan doen. We denken over een rondje door de Glen, of een rondje langs het meer. Goed te fietsen en we willen vandaag woef thuis laten omdat ze een beetje stijf leek met haar linker voorpootje. Rustdagje voor haar leek geen gek idee. Maar vanwege het heldere weer, kiezen we voor de route vanaf Bonawe quarry, waar ik zal proberen door te lopen naar Glen Etive over het pad waar we een paar dagen geleden moesten terugkeren. Als we vertrekken is het uitzicht over het meer al geweldig. Onderstaand links het uitzicht vanaf de cottage. Daarna parkeren bij de quarry en op weg. Het eerste stukje even over de quarry met alle stenen en rotsen.

klik voor groot

Daarna komen we al snel weer in het mooie gebied het prachtige uitzicht over het meer en de bergen die weer een dun laagje sneeuw hebben op de toppen.

Jammer genoeg loop ik vrijwel alleen, want S. blijft steeds ergens achter me voor een foto of voor een klim. Niet zo gezellig!

klik voor groot

Volgens mij geniet S ook van het mooie punt waar je ineens de vlakte op komt en rechts het meer is en links het bergmassief. Het is nu prachtig zacht weer, maar ik liep hier de eerste keer in koud weer met harde wind en voelde me nietig en een speelbal van de natuur. Nu is het vredig en licht en heel anders dan vorige keren.

Als we door het bos zijn gegaan, splitst de weg zich naar links richting Glen Etive en rechts richting Dail Pier waar ik al twee keer eerder genoot van het prachtige uitzicht. We spreken af dat S naar de pier gaat om te kijken, en dat ik vast door zal lopen en ga kijken hoe ver ik deze keer kom richting de Glen. Tot het karrenpad is het zeker 4 kilometer weet ik nog, en dan nog over het rare pad kijken hoe ver ik kom. S heeft dus alle tijd om lekker te genieten en rond te kijken bij de Pier en dan ook de kant van het karrenpad op te komen en elkaar weer te ontmoeten. Weten we veel op dat moment!

klik voor groot

Ik loop door het bos en zie ineens vanuit de hoogte het witte huisje liggen vlak bij de pier waar S. nu zal zijn.

klik voor groot

Daarna door een bos met twee prachtige stromende watertjes. Dat geluid is echt mooi en heb ik ook gefilmd met geluid in onderstaande film. Daarna kom ik inderdaad na 4 kilometer bij het karrenpad waar ik vorig jaar me ook nog door de modder liet tegenhouden maar wat er dit jaar een stuk beter uitziet. Vol goede moed ga ik dus op pad.

klik voor groot

Het pad is redelijk te doen en ook wel met de fiets dus dit is niet al te lastig voor S straks (weet ik veel). Ik loop door en langzamerhand wordt het pad technischer en lastiger en ook straks niet meer te doen met de fiets. Het pad ligt vol rotsen en overal lopen stroompjes en fords waar je doorheen of overheen moet. Bovendien lopen sommige stukje akelig steil naar boven of naar beneden. Maar mooi is het wel en af en toe vang ik al een glimp op van het meer.

klik voor groot

Uiteindelijk ben ik uitgekomen op het punt waar we eerder zijn gestopt omdat het niet ging met de fiets. Het blijft mooi. Het is doodstil. Geen mens te bekennen. Wat vogels, wat klaterend water van een stroompje. Verder niets. Geen wind, een zonnetje. Wat een rijkdom om hier zo te kunnen staan en te kunnen genieten. Ik ben al 15 km onderweg met een deel lastig terrein en zal dus ook gewoon 15 km terug moeten maar het doet me niks. Afstand telt niet, technisch terrein doet me niets. Ik lees verhalen over ‘trail running’ in Nederland en moet lachen. Ik wist er ook niets van totdat ik in de UK ging lopen. Pas hier weet ik over stream crossings, fords en andere rare dingen die we in Nederland simpelweg niet hebben. Ik leer elke dag bij en lees ook, want straks gaan de afstanden toenemen en heb ik nog meer bepakking bij me. Mijn rugzak zit nu ook bomvol. Niet met iets dat ik nodig heb, maar om te oefenen met gewicht.

Het kost me moeite, maar ik moet echt weer terug. Ik zou het liefst even doorlopen tot het einde waar we in het zonnetje de vorige keer even aan de waterrand hebben gezeten. Maar ik weet dat S. mijn kant op komt en het laatste stuk niet zal kunnen doen en ik wil hem niet laten wachten. Ik ga dus weer terug in de richting waar ik vandaan kom en merk meteen hoe lastig het is om pal tegen de zon in te moeten lopen. Ik zie geen bal en dat is met dit technische terrein niet zo erg handig. Maar het gaat prima en ik blijf zoveel mogelijk doorlopen om niet nog meer tijd te verliezen.

klik voor groot

Als ik weer het pad op loop, vraag ik me af waar S. uithangt. Hij zal toch niet echt aan het wachten zijn bij de splitsing? Ik opperde dat wel, maar hij had toch wel kunnen wachten bij de start van het karrenpad? Ik snap er niks van, en erger me aan deze stomme afspraken. Straks zit hij ijskoud te worden in de schaduw daar en loop ik alleen. Waarom komt hij nou niet weer mijn kant op dan? Al mijmerend loop ik door en dan ineens besef ik dat ik ‘auto’ in het zand gegrift zag staan. Auto? Boodschap? Ik loop een paar passen terug en kijk. Ja verdomd het staat er echt:

klik voor groot

‘Lek… auto’. Och nee toch en dan op dit punt al. Ik baal, wat zielig want nu is hij dus aan het teruglopen en dat is zeker 8 km van de auto vandaan en met dit terrein en zware lekker fiets geen pretje. Wat zal hij balen.

Ik vergeet meteen mijn vermoeidheid en loop door. Niks sukkelen, maar gewoon dus even doorlopen. Hoe laat zou hij op dit punt zijn geweest dan? Ik zie geen tijd…. Maar even later staat er 13.10 in het zand gekrast en nog een stuk verder 13.15 en zo verder. Ook een mooie pijl. Ik moet toch eens vragen of hij echt geen padvinder is geweest!

klik voor groot

Ik loop door en zie dat het licht langzaam verandert in een mooie namiddag zon. Ik ben natuurlijk veel later dan 13.15 want ik moest eerst het hele stuk vanaf dail pier naar het karrenpad, daarna over het technisch lastige pad en weer terug. Dat kostte me echt wel tijd en blijkbaar heeft hij gelijk een lekke band gekregen. Dat blijkt naderhand ook de kloppen, want de band was lek op het moment dat hij de fiets tegen het witte huisje zette en naar de Pier wilde lopen. Ik moest toen nog beginnen aan mijn tocht!

Ik loop door en zie dat ik nog een kleine 4 km moet. Aan de hand van de tijd boodschappen, schatte ik in dat hij rond 15.15 bij de auto zou kunnen zijn met de fiets. Hij zou dan nog eventjes op mij moeten wachten maar het is niet koud gelukkig. Stom dat hij de autosleutel niet heeft, want die heb ik in mijn rugzak.

Maar ineens zie ik een helm en een man met een fiets. Daar loopt S! Hoe kan dat nou en waarom is hij niet bij de auto??? Ik baal, want op deze manier moet ik of heel lang wandelen en afkoelen of zijn we niet op hetzelfde moment bij de auto. We besluiten dat ik doorloop. Terwijl ik doorloop bedenk ik wat ik zal doen. Terugkeren met een lampje en water dan maar, want natuurlijk heeft hij de bidon niet gevuld voor vertrek. Mijn water is op en hij zal wel razende dorst hebben! Terwijl ik dichterbij de auto kom, die ik prachtig licht en een prachtig uitzicht. Nog snel een plaatje maken!

klik voor groot

Hier heb ik ook voor het eerst mobiele verbinding en zie ik sms-jes binnen komen van S. Waarom heeft hij hier nou niet gewacht of gekeken waar ik uithing? Hij was bang dat ik niet Ok was omdat het langer duurde dan gepland, maar juist dan moet je niet terug de rimboe in lopen! Maar goed… ik ga snel weer verder en zie bijna aan het eind van de route nog een geweldig plaatje voor me:

klik voor groot

Als ik de quarry oploop, zie ik vissers staan en ik vraag of ik met de auto het pad op kan (er stonden immers verderop twee auto’s van vissers) maar ze zeggen dat ik dan eerst ergens moet gaan melden dat ik het pad op rijd, omdat anders de slagboom wel eens dicht zou kunnen zijn als ik terug kom. Dat lijkt me ook niet handig. Ik spreek met de vissers af dat wanneer zij iemand zien met een fiets, dat ze oeten zeggen dat hij bij de afslag daar moet wachten, omdat ik hem anders mis. Ik loop over de quarry naar de receptie waar natuurlijk niemand meer is en ik vraag aan iemand in een boot of hij wat meer weet. Op deze manier verlies ik een heleboel tijd, ook al omdat het pad over de quarry langer is dan het pad achterlangs waar je als voetganger overheen loopt.

Uiteindelijk rijd ik met de auto het pad op en ineens gaat de telefoon. S. had me zien wegrijden vanaf het pad hoog boven de quarry. Die eikels hebben niets gezegd en hebben hem dus het pad op laten lopen. Gelukkig hadden we allebei hier verbinding en kan ik keren en zo pik ik hem alsnog op bij de parkeerplaats.

Eind goed al goed. Dit was dus weer een run met een rare twist. Deze trip rust er geen zegen op onze routes samen en dit is waarschijnlijk dus de laatste keer, want de fiets moet maandag al terug.

Toch weer iets om later over te lachen.

Ik was na 31 km weer terug en was een stuk minder vermoeid dan S!

Op naar het volgende avontuur.

gegevens:

* 31 km
* 8 graden – zonnig en weinig wind

jan 49 km – 2015 totaal 49 km