**16.06.2014 – southern upland way (2) – 12,5 km**

Vandaag had ik weer een lange ronde gepland, een kilometer of 20. Het was een warme dag met stralende zon dus ik moest even wachten tot het einde van de dag, omdat het anders veel te warm zou zijn voor woef. Ik had weliswaar gezien dat er ook bos op de route was, maar aangezien ik nog niet wist waar ik zou lopen, besloot ik te wachten.

Maar tegen 17 uur was woeffie er al helemaal klaar voor en gingen we op pad, gewapend met de rugzak en de route. Dat varkentje zouden w wel eens even gaan wassen!

Ik had besloten om een heen en weertje te lopen op het laatste segment van de Southern Upland Way. Ik deed samen met S. al een heel stuk vanaf WatchWater reservoir, naar de Cairns, een stukje verder en weer terug en dat was geweldig. We liepen toen 23 km en genoten de volle route. Super! Nu zou ik aan het einde beginnen en omdat ik gelukkig al wist dat Cockburnspath waar de route dus eindigt (of start) niet fraai was, besloot ik te beginnen bij de Cove. Ik weet waar ik daar kan parkeren dus off we go!

klik voor groot

Het uitzicht is al meteen adembenemend, hoewel… als ik naar links kijk, zie ik die vreselijke cement works met zijn lelijke pijp en even verder het power station. Maar….. dat kan je gemakkelijk even uit beeld houden door daar dus niet een te kijken! Dit is de eerste keer dat ik het zie met zulk mooi weer. Ik kijk en geniet….. Ik besluit eerst even af te dalen naar het strandje bij de Cove. Eigenlijk een beetje geheim plekje en vreemd genoeg zie ik nu dat er ook geen enkel bordje staat dat je attent maakt op het bestaan van de Cove! Maar ik weet het wel en dus ga ik eerst even kijken. Even door het tunneltje en….. Wow!!!

klik voor groot

Ik sta even stil, geniet en woeffie dartelt meteen door het water. Van haar mogen we hier wel even blijven (zij zag het verboden voor honden bordje denk ik niet). Ik maak natuurlijk volop foto’s en die zijn in onderstaande video te bekijken. Geweldig. Helemaal stil, geen hond te bekennen (nou ja eentje dan) en prachtige kleuren, intens groen en blauw door het mooie weer.

Maar ja, we moeten toch weer eens verder en ik besluit nog even te gaan kijken aan de andere kant. Ook al zo geweldig mooi!

Dan gaan we toch maar eens op pad. Het eerste half uur is al rustig voorbij getikt zonder dat we nog maar op de route zijn geweest!

De route loopt eerst door een veld met een eng smal pad boven langs de klif. Ik bedacht al eens dat ik woef haar tuigje aan moest doen, want ook op de John Muir Way viel ze ergens bijna naar beneden. Dit vind ik soms best eng en ze mag dus alleen voor me uit lopen en niet op of om kijken naar leuke vogeltjes. Het pad is eigenlijk niet goed begaanbaar om te rennen maar ik doe mijn best. Af en toe maak ik een foto en dan kunnen mijn voeten weer even in de normale vorm terugveren. Maar die route… zou die nou blijven klimmen? Ik kan alvast het antwoord geven: ja!

Maar de eerste klim levert natuurlijk een geweldig uitzicht op de Cove onder me op. Dat is echt prachtig mooi. Ik verbaas me erover dat mensen die de Southern Upland Way dus hier eindigen, de Cove dus van bovenaf zullen zien, maar niet zullen weten (waarschijnlijk) hoe je daar nou komt. Er staat nergens een bordje en dat is wel frustrerend als je ruim 300 km gelopen hebt, hier aankomt en dan nergens een bordje ziet. Ik zal eens in de beschrijving kijken of je met het boekje erbij wel op het juiste pad wordt gezet.

klik voor groot

Het pad verder is nog steeds niet echt goed begaanbaar maar ik word al een aardig loopschaapje. Woef vindt het allemaal prachtig en heeft nergens problemen mee. Het uitzicht op zee blijft mooi.

klik voor groot

Dan komen we ergens met een waarschuwingsbordje dat er niet meer overal hekwerk is. Nou dat had ik al gezien en gelukkig doet woef het prima en probeert geen vogeltjes te vangen die over de klif naar beneden vliegen.

klik voor groot

Tch doe ik haar ergens aan de riem, want ineens lopen we op een smal paadje dat ik echt niet prettig vind, omdat er gewoon niets naast het pad is. Ja water… ergens ver beneden me. Dus we wandelen even een tweehonderd meter, want plaats voor woef naast me is er niet, dus rennen kan echt even niet hier.

Ineens hebben we uitzicht op een caravanpark. Niet echt mooi, maar ik had het al gezien op de routebeschrijving. Hoewel.. het heeft wel wat. Helemaal niets en dan ineens een enorm caravanpark. Met die Engelse dingen, die rechthoekige blokkendozen allemaal op een rijtje. In de video staan foto’s ervan.

Ineens doemt er een trap op. Ik zal op dat moment nog niet weten dat ik ontelbare treden zal moeten gaan beklimmen tijdens deze tocht. Gelukkig maar….. wat niet weet….

klik voor groot

In het natuurgebied waar we vervolgens doorheen lopen zijn eigenlijk alleen maar trappen en lastig begaanbare stukken. Wel mooi, maar het voelt als een obstacle run. Ik ben blij dat ik inmiddels weet dat ik niet per se over deze weg terug hoef, want dit duurt wel erg lang op deze manier en eigenlijk wil ik ook gewoon wel even lekker lopen.

Het gaat maar door en door, trappetje op en.. trappetje op. Ik word er doodmoe van eerlijk gezegd. Wat een route! Achteraf zie ik ook op het hoogteprofiel dat het de eerste 8 km gewoon allen maar omhoog gegaan is. Ik snap nu wel waarom het zo voelde. En dan met dit parcours…. echt niet te doen. Maar voorlopig is het nog mooi maar dat zal snel veranderen.

Als we de weg oversteken, komen we in een ander soort bos terecht. Mooi, niets mis mee, maar echt bos zonder uitzicht. Donker en… een beetje creepy. Ik kom op een splitsing waar ik omhoog kan of een beetje vlakker kan blijven (volgens de eerste meters die ik het pad op kan kijken). Ik besluit nu te kiezen voor het vlakkere pad en dan op de terugweg voor het andere pad te kiezen want ik weet al dat hier een merkwaardige wirwar van paden loopt die op hetzelfde punt uitkomen. Ik loop verder. Het bevalt me niets. Ik hoor ineens ook rare knallen, alsof er geschoten wordt, maar dat is vreemd hier. Wat is dat nou? Ik loop verder maar ik merk dat het me niet lekker zit. Het voelt niet goed. Ik kijk op de kaart en zie dat ik halverwege het pad ben dus ik loop door, en zal straks dan toch maar omkeren. Het bos is nog veel te lang om ‘even’ doorheen te lopen en het is echt niet prettig. Het bos is ook zo donker en dicht dat ik zelfs mijn GPS signaal totaal kwijt ben. Ik loop wat sneller door zo goed en zo kwaad als het gaat. Straks mag ik lekker afdalen (denk ik nog). Daar is de kruising al en ik sla weer linksaf om terug te keren.

Ja! Weer een stijging hoe kan dat nou? Ik loop en loop. Ik wil eruit. Ik ben eigenlijk nog nooit ergens bang geweest, maar hier voel ik me dus echt niet op mijn gemak. Geen idee waarom. Misschien komt het wel doordat de bewoonde wereld te dichtbij is. En dan ook met een caravan park. Ik kwam al een bierblikje tegen in het bos en dat zegt genoeg. Als je in de rimboe loopt zonder mensen in de buurt, is het veel minder ‘eng’ grappig genoeg. Niet teveel nadenken nu, gewoon even doorlopen. Ik hoor weer die enge knallen. Komen ze nu van dichterbij? Jakkie. Ik loop door en voel me alsof ik in een slechte film terecht ben gekomen. Het is overigens maar een klein stukje op de kaart maar het voelt natuurlijk weer eindeloos en waar is nu dat stukje dalen? Uiteindelijk komt dat natuurlijk ook en al snel lopen we weer op de weg waar we kort tevoren over zijn gestoken vanuit het andere bos. Ik weet al dat ik over de weg terug zal keren naar het caravan park en vanaf daar ook over de weg terug zal gaan naar de Cove. Gelukkig kan dat, dus ik hoef niet weer dat slecht begaanbare kustpad te nemen.

klik voor groot

Dat bevalt een stuk beter maar ik merk wel dat ik vermoeide benen heb. Eigenlijk voor het eerst, want ik heb nooit vermoeide benen eigenlijk. Komt zeker van al die trappen en het rare pad.

Maar zo even over de weg is heerlijk en ik zie ook weer eens wat. Een fraai uitzicht over de zee en de rotsen. Helemaal niet verkeerd.

Omdat het rondje wel erg kort is geworden door deze flauwekul, besluit ik niet meteen rechtsaf te slaan naar de Cove maar even om te lopen en over de weg terug te lopen naar de parkeerplaats. Al snel doemt het laatste stukje op en zijn we weer bij de auto.

klik voor groot

Ik geef woef wat water en kleed me aan. Het weer is een beetje omgeslagen, de zon gaat schuil achter een wolkendekje maar het is ook al vrij laat. Ik heb zo enorm staan treuzelen bij de Cove en heb ook veel foto’s gemaakt van het begin van de route die prachtig was. Ik snap niets van mezelf met dat rare bos. Waarom voelde dat nou niet goed? Het maakt me ook eigenlijk niet uit, want gevoel gaat boven verstand of aantal kilometers en als ik het zo voel, dan keer ik dus simpelweg om. Bovendien heb ik ook niet het gevoel dat ik iets gemist heb, want een donker bos waar je verder niets ziet, dat is op zich mooi maar niet voor nu waar ik van uitzicht wil genieten!

Ik heb nog een ander stuk van de Southern Upland Way op mijn lijstje staan, vanaf Abbey St Bathans. Ik kan daar vandaan twee circular routes nemen en dat is misschien leuker dan een heen en weertje op de route. Op naar het volgende avontuur, hopelijk iets meer volgens planning dan vandaag.

Qua profiel stelt het allemaal niks voor in vergelijking met de andere routes die ik hier liep, maar het voelde echt verschrikkelijk. Misschien ook door die rare trappen, geen idee.

video:

Gegevens:

* 12,5 km
* 19 graden

juni 176 km – 2014 totaal 1.357 km