Vandaag is de dag van de marathon in Edinburgh waar ik 36 weken naartoe geleefd heb. Alle trainingen gingen prima, ik was er helemaal klaar voor. Maar wat er nu precies gebeurde 2 weken geleden zal waarschijnlijk wel een raadsel blijven, maar het was ineens over met de plannen. Bijzonder in de fase van het taperen dat het dan alsnog misgaat maar goed. Shit happens.
Omdat ik eergisteren een redelijk goed rondje liep, was ik eerst van plan om (clandestien) alsnog de halve marathon te lopen. Ik had weliswaar zowel voor de halve als de hele ingeschreven, maar toen alles prima ging en ik er helemaal klaar voor was, verkocht ik mijn halve marathon startbewijs. Ene Nigel heeft dus lekker gelopen vandaag op een topdag met ideaal loopweer. Windje uit de goede richting, zonnetje maar niet knetter warm en lekker droog. Geweldige kans dus. Maar goed, dit jaar dus niet voor mij. Het was gisteren eigenlijk erg verwarrend en vermoeiend. Wel of niet, niet of wel. Maar uiteindelijk toch om 20 uur besloten om het niet te doen. Want waarom zou ik een risico nemen? Dus niet.
Vanmorgen dan lekker rustig wakker geworden, eerst even een stukje gewandeld met de hond en daarna even een route uitgezet waar ik nog niet geweest was. De Garmin 910 deed het prima, de route stond er snel op en daarna lekker op weg. Wat was het mooi weer!
klik voor groot
Deze keer niet rechtdoor meteen de heuvel op maar eerst rechtsaf naar een Ford en langs een bos met witte bloemetjes. Toch maar even een kiekje maken van waf tussen de bloemies.
klik voor groot
Na de Ford gaat het even redelijk steil omhoog en we hobbelen rustig verder. Het uitzicht is geweldig. Bass Rock schittert in de zon in de zee en de gele velden maken het spectaculair. Mijn troostrondje kan eigenlijk niet meer stuk.
klik voor groot
Het was erg mooi, en al snel koos ik weer een nieuw stukje over een soort karrenpad. Omdat het droog weer was geweest, liep dat eigenlijk prima. Daar blijkt de eerste 5 km er alweer op te zitten en ik heb zowaar nog best een aardig tempo ook (ondanks de klimmetjes).
klik voor groot
Daarna weer via het doorsteekje terug naar Spott (hoewel ik dus eerst voorbij het pad liep omdat ik het niet herkende) en weer een nieuw stukje, over onverharde weg.
klik voor groot
klik voor groot
Het was al met al best zwaar maar als je een stukje geklommen had, was het zo ontzettend mooi om te zien allemaal dat het echt de moeite waard was. Bovendien maken die heuveltjes me alleen maar sterker.
klik voor groot
Ik ben verrast dat ik zo hoog uitgekomen ben. Had eigenlijk geen benul dat ik zo lekker geklommen had, maar ik sta verbijsterd te kijken naar het fraaie uitzicht en de vergezichten. WOW!
klik voor groot
Het laatste stukje gaat heel steil weer naar beneden en ik besluit daar lekker uit te wandelen om niet alsnog een rare blessure op te lopen. Woef vindt het machtig mooi allemaal maar heeft het wel warm.
Na 10,5 km komt er een einde aan deze troostronde die echt geweldig mooi was. Dat had ik toch mooi niet gezien als ik in Edinburgh was gaan lopen.
Nu kijken hoe het allemaal verder loopt en met de coach een nieuw schema gaan opstellen. Misschien kan de halve eind september dan een hele worden. Eerst maar even kijken nu, maar ik ben al heel erg blij dat het steeds beter lijkt te gaan. Op naar helemaal pijnvrij lopen.
Gegevens:
* totaal 10,5 km
* temp 12 graden – zonnig
* HR niet gemeten
* cadans niet gemeten
mei 140 km – 2013 totaal 845 km