12.02.2013 – linhope spout – 11,5 km
Het was niet helemaal de bedoeling om een dubbeldekker te doen, maar de laatste dagen hier wijk ik wat af van het schema om optimaal mijn tijd hier te benutten. Komend weekend een makkelijke assignment, dus eigenlijk staat niets me in de weg voor nog een run. Morgen wordt het namelijk slecht weer, dus dan maar vandaag! Maar het wordt dus weer een rondje met veel foto’s want leuk is en blijft het!
Vandaag koos ik voor een kort rondje. Althans, dat was de bedoeling, want ik had in afstandmeten een rondje van krap 8 km uitgezet. Dat leek me voor vandaag wel voldoende. Doel van de run was eigenlijk een waterval van 60 meter die ik nog nooit eerder had gezien. Vanaf de auto daarheen en terug zou 5 km zijn, en met mijn lusje van te voren zou het 8 km zijn. Zo gezegd zo gedaan en met de waypoints geprogrammeerd ga ik met waf op weg.
Het was makkelijk te vinden, want ik hoefde alleen maar de weg door te rijden waar ik zaterdag ook al in de heuvels gelopen had. Auto parkeren en op weg. Ik had er zin in. Het was vrij grijs weer, en heel af en toe kwamen de eerste sneeuwvlokjes al naar beneden. Morgen wordt weer echte sneeuw verwacht. Maar het was een fijne loopdag, weinig wind en gewoon lekker.
Ik genoot al meteen volop van alle uitzichten.
klik voor groot
Het merendeel van de route zou over verharde weg lopen had ik gezien en daarom had ik de Kinvara aangetrokken in plaats van de Minimus. Ik verwachtte deze keer wat minder modder en rotzooi en meer vaste ondergrond. Dan lopen de Kinvara ook lekker en bovendien waren de Minimus nog niet droog na gisteren.
klik voor groot
Al snel zag ik bordjes die me naar de waterval zouden leiden. Makkelijker kan niet! Het was een beetje rottig pad met grote stenen maar het liep wel leuk. Lekker even klimmen dan maar!
klik voor groot
klik voor groot
De waterval was net iets verder weg dan ik dacht, maar al snel hoorde ik geklater en wist ik dat ik goed moest zitten. Waf had wel een aardig pad gevonden dat me daarheen zou leiden. Nou lekker pad! Maar daarna stond ik al snel bovenaan de waterval waar het water naar beneden kletterde.
klik voor groot
Daarna moest ik over een eng smal pad met keien die als een soort trap naar beneden leiden. Goed opletten want het was niet alleen hoog maar ook glad vanwege de kou. Op die manier zou ik aan de andere kant van de waterval uitkomen.
klik voor groot
Eigenlijk valt zo’n waterval een beetje tegen om een of andere reden. Het geluid is prachtig van het kletterende water, maar verder is het natuurlijk gewoon vallend water. Maar wel een leuk loopdoel en ik besloot dus weer terug te keren. Ik zag een pad waarvan ik dacht dat me dat ook wel weer terug zou leiden maar helaas leidde dat alleen maar naar een hek!
klik voor groot
Grappig genoeg kwam ik toen wel op een heuvek waar ik ook de aanvoerende stroom kon zien. Weer een heel ander uitzicht.
Tot nu toe had ik al allerlei soorten ondergrond gehad om op te lopen. Asfalt, keien, gras, modder en enge keien. Ook klimmetjes en andere gekke dingen om te oefenen. Ik vind het wel leuk om te doen en waf genoot al helemaal met volle teugen.
Maar eigenlijk wilde ik toch nog wel een stukje flink lopen, daarom had ik immers dat lusje aan de waterval route gekoppeld. Maar aangezien ik de route andersom had uitgezet (eerst de lus, daarna de waterval), had ik moeite om het veldweggetje te vinden dat me naar de andere kant zou leiden. Ik had notabene een tekeningetje gemaakt en wist dat ik niet direct rechtsaf zou moeten slaan als ik van het waterval pad zou komen. Terug naar het dorp dan maar en we gingen lekker op pad. Even een flinke stijging maar ik ben duidelijk sterker geworden van deze weken, want het deed me niets. Die weg naar rechts die ik wilde nemen zag ik alleen nergens meer. Toen ik op een gegeven moment een veld met een pad zag, dacht ik dat ik vanaf daar misschien naar het waypoint langs de weg aan de andere kant zou kunnen vinden en ik sloeg daar rechtsaf richting mijn waypoint.
klik voor groot
Erg mooi uitzicht, echt genieten alleen liep het veld dood op een stenen muurtje. Net toen ik stond te turen of ik ergens overheen zou kunnen steken, kwam een grote landrover het veld op gereden. Ik vroeg me natuurlijk meteen af of ik daar misschien niet mocht lopen met mijn waf. De auto stopte en een stoere jonge boer vroeg ‘you’re allright’? Well heck no, want ik vraag me dus af hoe ik op die weg moet komen die daar in de verte ligt langs die farm. Ah nou niet zo dus, couple of miles er vandaan. Ik moest terug naar het dorp en wel degelijk die weg nemen die ik dus had gezien toen ik van de waterval kwam. Daarna kwam ik bij zijn huis, en daarna zag ik het pad wel. Slik. Nou dan maar weer terug want ik wilde toch nog wel een stukje doen.
Hobbel hobbel nu weer lekker naar beneden rennen natuurlijk. Richting het gehuchtje met die paar huizen en ik was benieuwd of ik het daarna dan zou kunnen vinden.
Maar toen ik bij de huizen was… dook daar de jonge boer weer op en zou me wel even de weg wijzen. Ah… nou het was maar goed dat hij zei en dan ‘over the small bridge’ want ik had dat dus niet goed gezien op de kaart vanmorgen. Waarschijnlijk omdat het vanaf de andere kant gewoon niet mis kan gaan maar nu vanaf de andere kant natuurlijk wel.
klik voor groot
Zo werden mijn voetjes dus weer van verharde weg richting modder, keien en ander zachte ondergrond geleid. Beetje klimmen, beetje lastig maar wel mooi. Ongelooflijk toch dat je gewoon zo van de ene ondergrond naar de andere kunt overstappen? Kunt klimmen, kunt dalen en ook gewoon dus even een paar kilometer om kunt lopen? Ik vind dat nog steeds bijzonder. Zeker omdat je toch vaak ‘van boven’ een soort ‘loop plan’ maakt. Loop je 8 km, dan ben je moe rond 7 km, loop je 30 km, dan begint het pas bij 27. Ik noem maar wat, maar dat gevoel dat is toch heel vreemd. Nu moest ik dus ook even herprogrammeren dat de route langer zou worden dan mijn mini rondje van krap 8 km. Even voooropgesteld dat het lichaam qua belasting dat allemaal aan kan, is het vanaf dat moment dus puur het brein dat alles aanstuurt.
Daarom is een positieve ervaring ook zo belangrijk, en is het fijn om dat gevoel te ankeren zodat je het weer op kunt roepen. Lange afstanden trainen in een fijne omgeving die positief worden afgesloten hebben meer nut dan een training met negatieve afsluiting. Het lichaam zal dat vooral onthouden en de afstand als iets moeilijks gaan zien. Mijn laatste 33 km rondje hier was bijzonder en heb ik veelvuldig gebruikt om te ankeren. Datzelfde geldt voor de laatste interval sessie.
Maar terug naar de heuvel waar ik liep, samen met waf. De jonge boer had even vergeten te vertellen dat het pad her en der niet zo goed beloopbaar was, maar dat ben ik inmiddels gewend. Moet wel even wennen aan het andere gevoel van de Kinvara die vol modder lopen. Door het andere bovenwerk voelt dat heel anders dan van de open Minimus. Maar deze schoentjes deden het ook prima.
klik voor groot
Maar na korte tijd kwamen we inderdaad gewoon op het verharde stuk dat me links af richting de farm zou leiden en vanaf daar weer naar de auto. Maar wat was het prachtig mooi daar. Ik was helemaal verrast en stond even te genieten. Dat had ik bijna gemist als ik niet het extra lusje gedaan zou hebben. Ik zag ook al dat de weg eigenlijk een heel stuk naar beneden zou lopen, dus dat zou genieten worden. Beter dan de andere kant op wat ik oorspronkelijk wilde.
Maar net op het moment dat ik eigenlijk nog op het gras stond en wat stond te mijmeren en stond te genieten, zag ik ineens een bruin bolletje langsrennen. Flapperende oren en sneller dan wie dan ook kan lopen. Waf had iets gezien en ik had mijn fluitje niet bij me. Ik tuur en zie een patrijsje keihard rennen.. Dat zijn niet van die vliegerds en op het moment dat het beestje alsnog op wil vliegen komen ze als het ware met elkaar in botsing en heeft waf de vogel tot stilstand gebracht. Gelukkig niet al te ver bij me vandaan, want aangezien ze een staande hond is, houdt ze het beestje nu keurig bij zich. Ik zal er dus heen moeten.
Als ik aan kom lopen schrik ik aanvankelijk, want het is net alsof het beest zijn hoofd geknakt heeft. Dat blijkt gelukkig niet zo te zijn, dat lijkt zo door de aarde die ervoor ligt. Woef staat werkelijk doodstil, kijkt af en toe waar ik blijf. Hier is ze natuurlijk voor gefokt. Doden zal ze het dier zeker niet. Ze kwam eens enthousiast aanhollen met een fazantenkuiken. Toen ze het kuiken afgegeven had, had ik dus ineens een kuiken in mijn hand vol kwijl. Ongedeerd natuurlijk. Bijzonder dat ze zo hard een heel stuk kan afleggen met een levend dier in haar bek. Voor mij hoeft dat allemaal niet, maar het blijft bijzonder dat het zo werkt.
Ik pakte de patrijs op om te kijken of het dier onbeschadigd was. Wat een geweldig mooie vogel. Ik heb heel wat uren rondgereden om mooie foto’s te maken van deze dieren en ik was altijd ontzettend blij als ik er dan eentje zag. Nu stond ik gewoon op een heuvel met een red legged partridge in mijn hand! Zijn oogjes keken me pienter aan. Ik vind het wel slim dat zo’n vogel zich totaal stil houdt met zo’n hond boven zich. Overleven kan alleen op die manier.
Ik aaide de vogel en gaf waf het commando dat ze moest gaan zitten en moest blijven zitten. Daarna zette ik de vogel op de grond en al snel rende hij weer de vrijheid tegemoet. De blik van waf was eindeloos. ‘Wat doe je nou’? leek ze te zeggen. Maar goed getraind als ze is, bleef ze keurig (zij het met haar kont van de grond) op haar plaats en kon de vogel zijn eigen weg weer vinden in het gras.
Wat een belevenis, weer iets om te onthouden. Zo is blijkbaar bijna geen loopje hier ‘gewoon’.
klik voor groot
Nog nagenietend en lachend gingen we dan eindelijk weer op weg vooor de laatste kilometers. De farmm stond keurig als waypoint in mijn horloge, maar vanaf nu kon er niets meer misgaan. Dat loopt ook wel rustig.
klik voor groot
Het liep heerlijk. Vreemd idee dat dit het laaste rondje in dit gebied zal zijn. Ik had het net ontdekt, maar ik kom hier zeker terug. Hier ben je niet snel uitgekeken denk ik.
Helemaal aan het einde van nog een vervelend wildrooster waar ik uiteindelijk waf overheen moest tillen. Goede workout zo aan het einde van de run. Nergens een hekje dat open kon en dit wildrooster had opstekende spijlen waar ze dus echt niet overheen kon. Ik al nauwelijks op mijn schoenen en met 22 kilo hond in je armen ook al niet zo makkelijk. Ik ben overigens benieuwd wat ze willen vangen in die enge klemmen die af en toe op de stenen muurtjes staan.
klik voor groot
Veel te snel kwam er weer een einde aan deze run. Met een jonge boer die ‘to the rescue’ kwam toen ik in het veld liep te struinen en een geweldige patrijs in mijn hand om te bekijken.
Op naar de laatste ronde hier.
Gegevens:
* totaal 11,5 km
* temp 1
* HR niet gemeten
feb 99 km – 2013 totaal 284 km